یکی اینجاست ...
یکی اینجاست می دانم
یکی خوابم ربوده ست و به تاریکی نهان گشته ست
نفس هایش،
صدایش، بوی دامانش...
های، کسی پنهان پیامی سویم آورده ست؟
چراغی باید افروزم ...
***
"نیازی بر چراغت نیست
همین جا در کنارت،
همرهت هستم
خودت هستم ..."
***
سلام ای نازنین ِ من !
در این گوشه، در این بیغولۀ تاریک،
چگونه آمدی من بی خبر بودم؟
دمی فرصت، چراغی را بر افروزم
***
" خدا را چشم بگشا، نیک تر بنگر !
اگر شادم، اگر زیبا،
وگر محزون و غم افزا،
همه از آرزویت بر خیال ِ بوی او هستم
چراغی گر فروزی، رفته از دستم
نه از خاکم ، نه از روحم
که من تنها خیال ِ روی او هستم
تو یادت نیست...
شما از ناکجا، سوی کجا با یکدگر بودید
هزاران سال پیمودید...
تو ماهی بودی و او آب
تو رویا بودی و او خواب
تو برگی بودی و او باد
تو دانه بودی و او خاک
تو پیچک بودی و اوتاک
تو می بودی و او مستی
نفس بودی و او هستی
نوا بودی و او آواز
تو پر بودی و او پرواز
***
تو مه گشتی و اوخورشید
وز آن پس، آ دمی گشتید ...
دو تن گشتید در یک روح
دو گم گشته، دوناپیدا
در این دنیای پر غوغا
یکی از ناکجا آباد و این یک از خراب آباد
چه ها رفت وچه ها آمد، نمی دانی
و ِ را دیدی ....
کنون از بوی اومستی
ندانستی ندانسته
به روح ِ خویش پیوستی ... "
***
خدا را قصه کمتر کن!
مرا از عشق ، برتر کن
من این افسون گری ها را نمی دانم
دمی بی تو نمی مانم
خیالی یا اگر بویی،
همه جان و دلی، اویی
در این ساعت، در این لحظه
همه محوِ توام، مستم
نمی دانم دمی دیگر
به دنیا همچنان هستم؟
زمان ِ آرزوها سخت کوتاه است ...
اجل چون شبروِ روباه دستی بر سر ِ راهست ...
تو زیبایی
تو مثل آسمانی پرستاره در شب مهتاب زیبایی
توچون قویی شناور بر حریر آب زیبایی
بوَد آیا خیالت ــ مست ــ ،
شبم را در شب ِ چشمان ِ خود ریزد؟
در آن محراب ِ سرمستی،
سری بر سجده گاه ِ عشق در بازم،
که یکسر هستیم را
در سراب ِ حسرتی بی رحم در بازم ...
بود آیا ؟
م ــ زیبا روز
زمستان 87
1: پنداری ست در میان پاره ای پیروان مشرب افلاطونی که شاید ریشه در عرفان شرق داشته
باشد، که خداوند جان ها را در ابتدا به شکل کروی آفرید و دو نیمه کرد. هر نیمه در
بدنی خاکی قرار گرفت و خوشبخت ابدانی که در این دنیای خاکی آن تنی را بیابند که نیمه دیگر ِ
روحش را در او نهاده باشند ...دیگر عشق آنان بی واسطه جسم وجنسیت، جاودانی ست ...
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
