برا ی کسی که پیراهن فرا خ شعر می بافد

برا ی کسی که پیرا هن فرا خ شعر می با فد

کسی او را
به با زی نمی گیرد ،
ا وخو د را
با زی می داد ،
خود را به بازی می گرفت .
جها ن ا فسون خود را
تسخیر می کرد ،
برتپه ی کتا ب می افرا خت
پرچم ِ ا قتدار ِخود را .
د ر جست وجوی نا م خواهی
گمشده بود او ،
وقتی درون کوچه ی نا مجوی
بوی نا ن سرمست می پیچید .
د روج وپلید ا ست ا و ،
وقتی با ما شین ریش ترا ش
چا نه اش را نرم می کند
تا برا ی ما این د لقک
بوق ِ نبوغ خود ش را
به صدا در آ ورد
با یک مانیفست نو
د رنما یشی رسمی .
ا ین شیاد با شا ل گرد ن
عکس یا د گاری می گیرد
پُز متفکرش چقد رچند ش آور ا ست .
ا ین هرزه گردِ مسکین
به روی جها ن متا نت ما
با بُهتا ن تف می کند
شمشیر ا نکار د ر تاریکی می کشد .
هذ یا ن ها ی ا و را
کسی جد ی نمی گیرد ،
ا ما برا ی همه
خط ونشا ن می زند .
ا ز زمین و زما ن می خوا هد
د ر مدار کلاهش
گل بکا رند .
ا ما نمی داند
ا ین د ریوزهٔ حقیر
ا بلهه ا ی خود بیش نیست ،
که بر شهوت ِ شهرت
سنجا ق شده است .
ا ندیشه ی میرا یش نیز
د رهما ن بد و تولد
می خوا ند
غزل خد ا حا فظی را . . .

مجید خرّمی
هیجده نوا مبر ،دو هزار وچهار ده ،
فرا نکفورت .

*******

نوشگاه ِ یگانه

د رون من
با ریک می شوی ،
د رون من
نا زک بین می شوی .
ما نند ما ر می کا وی ،
به آ شیا نه ا م سر می کشی .
ببین اینجا
با د ا م د ا رم ،
ا نجیر می جوم
سنجد د ا رم ،
زنی هم فردا
حلوا ی برنجی هد یه می آ ورد .
ا ز ا ین دَ م
ببین چقدربسا ن ِ عسل ا م
تا تو با شیرا زه ا م
قهوه ی تلخت را
به آ را مش ِ زا یش بنوشی .
تا مژه بر مژه برتا بی
بنگر ا ی شعر من !
هم اینجا تو را بنوشتم ،
لب تَر کن !
هم ا ینجا تو را
بنوشید م ، بنوشید م .

مجید خرّمی
سینزده نوا مبر، د وهزارو چها رده ،
فرا نکفورت .