اين مختصر را به ياد ريحانه جبارى مى نويسم.
هزار و چهارصد سال پيش قبايل متخاصم عرب كه صف آرايى مى كردند و به مصاف هم مى رفتند، اين مصاف منجر به جنگ هاى خونينى ميان قبايل مى شد كه دهه ها ادامه مى يافت. سران اين قبايل به اين نتيجه رسيدند تا خون را با خون بشورند و كشته شدن يك فرد قبيله به اين ختم شود كه آن فرد قبيله ديگر، كه مرتكب قتل شده را از طريق "قصاص" به سزاى اعمالش برسانند تا بدين طريق از جنگ و خونريزى طولانى مدت ممانعت گردد. و اين به ارزشهاى اسلامى مبدل شد و امروزه برخى كشورهاى داراى حكومت اسلامى منجمله ايران از آن بعنوان حربه سياسى جهت سپرى براى حفظ خود در مقابل كنش اجتماعى مردم براى برون رفت از مخمصه اسلامى بهره مى جويند و البته اين، حربهء سياسى در عرصه جهانى "جمهورى" اسلامى نيز مى باشد كه موضوع اين بحث نيست.
اما در باره "بخشش" در اسلام، حديثى از على نقل مى كنند كه گفته است: در "بخشش لذتى است كه در انتقام نيست".
هر دوى اين، دو حربه ايست از جانب "جمهورى" اسلامى منتهى به دو جناح بنيادگرا و "اصلاح" طلبش، جهت پيشبرد امر سياسى از قِبل شرع اسلام. سياست بر مبانى شرع اسلام از هر دو سو، اصل موضوع و دغدغه همه شان است منتها اولى انتقام و دومى "بخشش" اسلامى را رواج مى دهند.
سخن از خشونت اولى كه خشونت به حياتش مربوط است نمى كنم اما دومى كه "بخشش" را مروج است در واقع براى دور زدن خشونت اولى نوع ديگرى از خشونت را بدعت مى گذارد تحت همين نام. زيرا "بخشش" در "جمهورى" اسلامى زمانى معنا مى گيرد و مطرح است كه چيزى بنام "قصاص" وجود دارد و اين "بخشش" مى بايست از سوى خانواده مقتول صورت گيرد و خانواده اى كه نبخشد حكم قصاص جارى مى شود درست مانند نبخشيدن سربندى ها و اجراى حكم قصاص جوان ايرانى ريحانه جبارى.
بنابراين بدعت گذاشتن "بخشش" از سوى اصلاح طلبان "جمهورى" اسلامى تأييدى است بر قصاص اسلامى.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
