|
|
|
|
چشمی که رنگ های مرده ی دَرهم را
ديگر نمی شناخت در پای دار قالی نابافته خون می گريست و دست های کوچک و معصومی زندان خويش را می ريست { ـــــــــــــــ‌ـ‌ــــ در نقش های بی در و پيکر پيکر نبود؛ فقط در بود در، بسته بود ولی امّا ـــــــــــــــــــــــــــــ } يک تکدرخت تشنه، سوخته، بی برگ با خود، تبر به دست دنبال خويش می گشت: يک خويش خسته خسته، شکسته در وهم دورمانده ی يک دشت. { ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ هر چند ريشه يی ( بيهوده نه) در خاک مانده بود شايد هنوز ولی بر جا ــــــــــــــــــــــــــــــ } مردی کنار چارپايه به خود خنديد وقتی طناب را در دست های مرتعش خود ديد تصوير رنگ باخته يی را از جيب پاره پوره درآورد آن را نگاه کرد و بوسيد { ـــــــــــــــــــ مردی در انتهای اوّل خود بود در انتهای اوّل خود مردی تا ابتدای آخر خود می رفت ـــــــــــــــــــــ } سنگی پرتاب شد و کفتری از شاخه يی افتاد يا پريد خونی سياه رنگ از پيکری در گوشه يی چکيد { ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ گويا زنی قبلاً گذشته بود از آنجا کبريت، توی دست و لباسی از نفت ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ } در چارراه تو جار می زدی: «آهای! آی! کجاييد؟» (يادت نرفته است گمان می کنم هنوز) «آهای! آی! بياييد!» { ــــــــــــــــــــــــــ در ازدحام، ولوله يی بود لوليده خلق، در هم. فرياد «مرگ بر» فرياد مرگ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ } غرّيد. ابری سياه. ابری سياه غرّيد. آه { ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ آن وقت: چيزی مثل تگرگ. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ } مانديم و باز زنجير، ماند. شلّاق، ماند. ميدان تير وَ حلقه های دار. گفتی: «بيهوده بود بيهوده بود بيهوده بود انگار.» بيهودگی گاهی باهودگيست ـ نمی دانی؟ (تا از کجای راه يا ناکجای راه راهی گشودَنيست «بيهوده» بيهوده نيست!) فرمان ايست داد کسی، يعنی: ديگر نَايست! من می روم. چه طور؟ تو می مانی؟ http://www.ghoghnoos.org نظر شما؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد |
|
