هر كجا كه حكومت دينى بر قرار است در آنجا كشتار دينى و يا كشتار دگرانديشان هست؛ دو نمونه چنين كشتارى را مى توان در شوروى سابق و ايران امروز سراغ داشت اما ايرانيان در كشتار دينى يد طولايى دارند از كشتار مانويان پيش از اسلام گرفته و تا به امروز كه محسن امير اصلانى را قربانى گرفت و كاظمينى بروجردى را به معرض خطراعدام شدن قرار داده است.
معماى پيچيده اى نيست تا نتوان فهم كرد كه اصلاح طلبان حكومت دينى از آقاى بروجردى كه هشت سال است به جرم ابراز عقيده در سياه چال روحانيت شيعه بسر مى برد، دفاع نمى كنند. آقاى بروجردى در ابراز عقيده خود مبنى بر جدايى دين از دولت، حكومت گرىِ صنف روحانيت شيعه حاكم بر ايران را مضر و مردود دانست و از اين بابت ناراضى اما در خصلت حكومت دينى ايران نيست تا ناراضى را بر بتابد. سكوت پُر معناى اصلاح طلبان حكومت در قبال فشار طاقت فرسا به آقاى بروجردى و تهديد به اعدام او را نيز بايست از منظر بينش اسلامى اصلاح طلبان و به قصد برافراشتن حاكميت اسلام بر حسب تأويل خودشان تحليل كرد و نه به خيال خام برخى تازه به دوران رسيده هاى سياسى كه به خود القاء كردند كه گويا سكوت آنها به دليل اينست كه آنها نمى خواهند به دست طيف تندرو حكومت بهانه دهند. وقتى هدف و ميزانِ شيوه حكومت مدارى از طريق سياست به "خدمت اخلاق و دين" و "ارزشها و معيارهاى اسلامى" بر نظام سياسى اعلام شد اينها نمى توانستند هيچ معنايى داشته باشند جز اعتقاد به تداوم حكومت دينى به اهتمام نفوذ منحصر بفرد صنف روحانيت شيعه.
اعتقاد داشتن به تداوم حكومت اسلامى با عنوان "جمهورى" اسلامى و از اين نقطه عزيمت بر كشتاردينى چشم فروبستن، و سكوت اصلاح طلبان در قبال تداوم كشتار دينى كه روزانه قربانى مى گيرد و گويا همگان ديگر بدان خو گرفته اند از مطلقيت اعتقاد معطوف به نوعى از روش حكومتمدارى خاص سرچشمه مى گيرد كه اصل منشأ آن را ارزشهاى اسلامى تشكيل مى دهد. اين موضوع را در ضديت اصلاح طلبان حكومت با سكولاريسم، بيشتر مى شكافم.
و اين هم معماى پيچيده نيست تا نتوان فهميد كه رفتار هر حكومت دينى در پيوند تنگاتنگ با كشتار دينى است. راز بقاء حكومت دينى كشتار دينى است و بواسطه چنين كشتارى بقاء خويش را ضمانت مى كند. تداوم چنين حكومتى از منظر انحصار قدرت در دست صنف واپسگراى روحانيت شيعه، فرقى نمى كند كه چنين چرخهء تداومى را اصلاح طلبان شيعه اى ركاب زنند يا اعتدال گرايان، در هر صورت قدرت انحصارى شيعه اى است كه در اين چرخه تداوم، ركاب زده مى شود. بر اين اساس آنها معيار و ارزشهاى اسلامى را بر نظام سياسى دغدغه دارند در حاليكه كاظمينى بروجردى از جدايى دين از دولت سخن مى گويد و اين همان عنصر سكولاريسم است كه باب طبع اصلاح طلبان اسلامى نيست و محمد خاتمى، سكولاريسم را ارزشهاى منحرف غرب توصيف كرده است بنابراين سكوت مطلق طيف اسلامىِ اصلاح طلبان در قبال آقاى بروجردى قابل فهم است ؛ آقاى بروجردى در نزد شيخ به بدعت گذارى در اسلام محكوم است و چنين بدعتى را هم، شيخ اصلاح طلب بر نمى تابد چونكه اين شيخ نيز مانند آن شيخ به حكومت دينى مى انديشد وقتى مى گويم شيخ اصلاح به حكومت دينى مى انديشد منظور همين "جمهورى" اسلامى كه حكومت مطلقه دينى است، مى باشد منتها به تأويل نوانديشانه اما چه فرق مى كند وقتى نظام سياسى و حقوقى يك جامعه آلوده به ارزشهاى دين باشد خواه تحت نام اصلاح طلبى، خواه اعتدالگرايى و خواه بنيادگرايى؟ مخالفت با سكولاريسم كه از بنيان اعتقاد اسلامى محمد خاتمى منشأ مى گيرد يعنى همين و يعنى ضديت و ستيز با تكثرگرايى و قانونگرايى عرفى.
بنابراين عدم دفاع و سكوت معنا دار طيف رئيس جمهور اسلامى اسبق ايران در قبال حق ابراز عقيدهء كاظمينى بروجردى كه در تداوم كُشتار دينى اين حكومت، اكنون در آستانه خطراعدام قرار دارد، نشانهء چنين ستيزى به تكثرگرايى و اعتقاد به انحصار قدرت سياسى در يد اسلام است كه كاظمينى بروجردى به شدت آن را به نقد گرفت و بدان مخالفت ورزيد و اين ابراز عقيده را هيچ گروهى از طيف جمهورى اسلامى بر نتابيد چونكه همه طيف هاى اسلامى اين حكومت دينى در ستيز با سكولاريسم متفق القولند.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
