ـ ازگرهٔ حلزونی می گذ رم
به کشتزاری می رسم .
به روی سا ق ها یم
قد می کشم ،
تا تبسم آ فتا ب گردا ن ها .
سفرِ رستگاری
بها نه ای است ،
تا ازسر چشمه سار
سیرا ب بنوشم .
چکا وک
به روی شب کلاهِ مترسک
می نشیند .
جیرجیرک ها
نرم نرمک می تِنگند .
آ نسوی اسب ها ،
یا ل برگیسِ یال می سا یند .
ا زعطر گل یا س
عطسه می زنم .
غور با غه ای لیز
روی چمن می جهد .
سا ما ن می آ ید،می گوید م
بنشین همین جا ،
عمو جا ن شعر بخو ا ن !
شیرا ز همین جا ست .
آ نجا هم بند امیر است ،
آ ن هم تخته سنگِ خیس
که ا ز رویش خند ا ن
با عمو ها د ی ،می پر ید ی .
سا ما ن سوت می د مد
د ر فلوتِ اُ ستخو ا نی .
می گو ید م :
عمو جا ن گریه مکن !
با ور کن ،
ا ینجا همان شیرازی ا ست
که همیشه د و ست می د ا شتی .
گر یه مکن ،
بر ا ی ما شعر بخو ا ن !
نگا ه کن آ نجا ،
ز ند ا نِ عا د ل آ با د است
هنوز در بند بندِ ا فق پید ا ست .
با ز برا ی ما ،شعر بگو !
با ز برا ی ما ،شعر بنو یس !
مجید خرمی
هشت سپتا مبر ،دوهزارو چهارده
فرا نکفورت .
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
