هلا....حماسه ی کوبانی !

ستاره آمد وُبامن، یگانه گشت وُ نشست
وشعر ِتازه ی جان ِمرا به کُرد سپُرد.
وکُرد با من گفت:

کدام برگ؟ کدامین درخت می داند؟
که در برابر توفان بی امان ِخزان
دلِ ترانه ی تابان ِمان ،چگونه شکست.



به غم نشستم و گفتم:
به دخترانِ شکفته ، سلام باید گفت
که در زمانه ی بیداد،اوج ِ فریاد اند.

وشعله بار ترین لحظه های هستی را
به روسفیدی ِجان های خویش می بخشند.

که تا زمانه بداند
هجوم ِتیره ترین باد های پاییزی
دهان ِمژده ی مهتاب را نخواهد بست.

خوشا سپیده دمانی که با سرودِ بلند
زشرق چشم شما ای کبوتران سپید !
بها رِتازه تری را به ارمغان آرند.

درون ِآینه ها شورتان شناور باد !
که دختران ِدرخشان ِآرزوی من اید.

ودر برابر سرمای سختِ آن سامان
ترانه خوان ِبهاران ِجان ِآن چمن اید.

کلن/آلمان . دوم مهرماه ۹۳ خورشیدی
reza.maghsadi1@gmail.com