1 - تراشه های قلم
پاشیده بر آسمان
نگاه کن:
آسیمه سر رسیدند عَسَسان
سیمایِ صفحه سیاه شد
2- بی نیازست
آن که خانه اش
خشتی از خورشید
خشتی ز ماه ست
3- چهرۀ پنهان ندارد
همای دَهر
بر بستری ز سنگ وُ خار نیز
گُل می دهد بهار
4- چرمینه تازیانۀ وحشت
تباه می کند تن را
آنگاه که به هیبتِ دستی برآید
گوش کن!
صدای هق هقی می شنوی
5- مستانِ سخن، هستی اند
بی سخنان، نیستی
چراغِ عشق
کنارِ آینه می نهد
تا از دلِ آبگینه
آوازی برآید
6- غوغایِ زاغان
غوکان
کنارِ آبنوسِ یاس ها
آبدانه ها بر تندیسِ دوست
از مهتابیِ جهان برآ
و در مجمرِ جاودانگی
چون پیچ و تابِ شعله ای برقص
7- در شریانِ شب نَشت می کند
چیزی از جنسِ شفق
و جهان باز در خویش زاده می شود
تکملۀ کلام:
غرورِ غم آور
رَوشِ آتش ست
به خاکستر نشیند وُ باز برآید
غریزۀ غناییِ قلم ست
که بر شقیقۀ شقایق شعله می کشد
بر شن های روشن
ردِ پایِ کسی ست
که خورشید می کارد
افسونِ فصلها
حصارِ نَفَس ست
برای آنکه عاشقانه دوست نمی دارد
2014 / 7 / 30
http://rezabishetab.blogfa.com
