من یک مصالحه است

این گزاره را حدود پانزده سال پیش به این شکل مختصر برای نخستین بار از رادیو شنیدم. اگر اشتباه نکنم، یک نویسنده یا روانشناس آمریکایی بود که مصاحبه می کرد. بدون این که به آن اندیشیده باشم، جرقه ای از شادی در چشمانم درخشید و هم زمان به من برخورد. این گزاره از دوش من باری بر می داشت و هم زمان از من می خواست، انتظاراتم را تعدیل کنم.

امروز وقتی به گذشته می نگرم، در می یابم، من همواره یک مصالحه بوده ام. گاه مصالحه ای شادی آفرین، گاه مصالحه ای اندوه زا. گاه مصالحه ای رهایی بخش، گاه مصالحه ای توان فرسا. گاه مصالحه ای فعال، گاه مصالحه ای کاهل. آن جا هم که فکر نمی کردم، مصالحه ای بوده باشم، چه بسا مصالحه ای در کار بوده است.
این که تا چه اندازه تصمیم در باره این یا آن مصالحه در حیطه اختیار من بود، بحثی دیگر است. مسئله این است که آیا من امروز از این شانس برخوردارم، که خود تصمیم بگیرم، چه مصالحه ای را برگزینم. از زندگی آموخته ام که زندگی کم این شانس را از تو دریغ نمی کند، که مصالحه مطلوب خویش را برگزینی.

من یک مصالحه است. مصالحه ای میان انتظارات تو و واقعیت درون و بیرون. یا واقعیت های درون و بیرون. هر دو در معنای مثبت و منفی آن ها. یا آن چه تو یا من مثبت و منفی می انگاریم.

محمد احمدیان
mohammadahmadijan@gmx.de
www.sherwabishtar.blogspot.com