اشک ققنوس

اشک ققنوس
مجموعه داستان کوتاه
دکتر محمود صفریان

( ققنوس اشکی ندارد. در اساطیر است و افسانه است... اما اشک ققنوس زخم را درمان می کند. از متن کتاب)
گرچه ققنوس پرنده ای استوره است اما چه باک که اشک بریزد و اشکش مرهمی باشد به قول نویسنده بر باخت ها و زخم ها....و عاشق شود و در آتش عشق خاکستر شود و از خاکسترش ققنوسی دیگر بزاید. این ها همه دستاورد کارگاه خیال انسان و هنرمند است و در پشت پرده حکایت ها دارد از واقعیت ها و زندگی. زیرا که هنر از جنس راز و رمز است. از جنس ققنوس است.
از همین روی می توان بر بال این ققنوس در آویخت و به دنیای قصه سفر کرد.

صفریان نازنین چنین کرده است و مجموعه داستان های او سفری است در درازای زمان و پهنای مکان. سفری است از ایران تا کانادا. از نمی دانم کدام روزگار گمشده در تاریخ تا امروز.
خواندن قصه هایش سبب شد تا قلمی بزنم بیشتر در پهنه ی داستان هایش و راز و رمز کارش.
صفریان داستان کوتاه می نویسد. رمان هم نوشته است. اما بیشتر داستان کوتاه می نویسد. در کارش خستگی ناپذیر است. عاشق کارش است. داستان را دوست دارد. داستان را می شناسد. داستان خوانده و نوشته تا کارورز و اندیشه ورز و هنر مند این پهنه شده است. یعنی می خواهم بگویم کارش را بلد است و به چم و خم کار آشناست و دلی سوخته نیز دارد، پس کارش خوب است.
این دو چون در هم آمیخت نتیجه اش می شود کار هنری. داستان خوب. قلمزنی که اشک ققنوس ، جوهر قلمش هست.
ویژگی دیگر کارش، حضور بیشتر آشکار و گاه نهان نویسنده است در میدان داستان. گویی در تن و جان قهرمانان و شخصیت هایش زندگی می کند. با آنهاست. در آنهاست. او را می بینی که با شتاب به سوی صحنه ی داستان می رود. قلمش در دست. او را می بینی که در کافه ها و خیابان ها در جستجوی شخصیت داستان هایش می دود. او را می بینی که نفس نفس می زند. می گرید. می خندد. رنج می کشد. صفریان لابلای متن می دود. کنار کلمه هایش ایستاده است. با آنها بگو مگو می کند. دعوایشان می شود. دست به گریبان می شوند و با سلامتی هم می نوشند.
دیگر این که حکایت ها گرچه برآمد کارگاه خیال است و پرداخت هنرمندانه دارد اما واقعی است. باورش می کنی. لین واقع گرایی که گاه آرمانگرایانه نیز هست سبک و فرم خاص خود را نیز دارد ، یعنی که پیچیده و فراواقع گرایانه نیست. در همین گوشه و کنار جهان ما و به همین سادگی اتفاق می افتد . تا آن جا ساده که تو نمی بینی و اهمیت هم نمی دهی و نویسنده آن را به رخ تو تاریخ می کشد.
دیگر این که شخصیت ها خوب پرداخت شدذه اند. آشنایی می دهند. پیدایشان می کنید. در کوچه پس کوچه های شهرت اگر بگردی می توانی پیدایشان کنی. زنده اند. با تو حرف می زنند.
دیگر این که زبانش ساده و روان است. جز در برخی جای ها که سلیقه من در نوشتن و انتخاب واژه با نویسنده یکی نیست، اما زبانی روان دارد و این زبانی ادبی و نیکو است. در ورطه ی ساده انگاری نمی افتد، اما دور از دسترس نیز نیست. گاه نیز شاید به سبب حرفه ی نویسنده به زبان روزنامه نگاری نزدیک می شود.
پهنای داستان ها از روایت های تاریخی است تا حکایت های مستند و تا دنیای خیال. یعنی که در دنیای داستان های این نویسنده سفری است از تاریخ تا افسانه. از واقعیت تا خیال.
اوج و فرود بسیاری از داستان ها عالی است. یعنی که ساختار و چفت و بست دارد. اما برخی داستان ها به طرح مانند است. طرحی که چون خطی بر آسمان سپید ذهن نویسنده کشیده شده و او نیز آن را با صداقت برای ما کشیده و پیش چشم ما نهاده است.
این نوشته ی کوتاه را که نه نقد کارهای صفریان بلکه نگاهی است گذرا بر کار جدید او و دنیای داستان هایش به پایان می برم با این سخن که هر واژه اش نه برای تعریف و تمجید وی که نتیجه ی نگاه به کارهای او ست. نگاهی به دل و جانش و کلامش. خوشا صفریان که جانش و جهانش این چنین به هم در آمیخته است. یعنی که با او راحتی. به خواننده اش دروغ نمی گوید. و این خود کاری است کارستان. گرچه به نوشته ی خودش: می نویسیم بی آن که خوانده شویم.
اما بیمی نیست. باید نوشت. وقتی می نویسیم، خوانده می شویم. باید نوشت. نباید فراموش شود که بر ما چه گذشت. و این کار ماست، صفریان نازنین. پس بنویس. بنویس. قلمت سبز بادا:
صفریان در تبعید نویسنده ای است پرتلاش. واقع گرا. کار آشنا.
دنیای داستان های کوتاه او ساده، رنگارنگ، پر از آدم های آشناست.
زبانش روان و ساده و فرم کارش نیز با زبان همراه است.
اشک ققنوس، اشک­های صفریان است بر زخم هایی که بر پیکر انسانیت دیده می شود.
روزهای آفتابی، روزی که گلابتون رفت، از مجموعه داستان های اوست. رمان شام با کارولین نیز در کارنامه ی دکتر صفریان است
و : صفریان نازنین دست مریزاد. خسته نباشی. چشم به راه باز هم کارهای دیگرت.