یادداشت گردآورنده :
دوستان – یاران و رفقای عزیز
روزشمارسه ماهه پیش ِ روی،(مهر- آبان - آذر۱٣۹۱) با آغازمهرماه وگشایش مدارس وحضورمیلیون ها تن دانش آموزدرمدارس سراسرکشورهمراه بوده وهمچنان دشواری های خود را از زبان کارگران ووضعیت دشوارفرزندان آنان درروزشمارکارگری بیان داشته است : " پدران ومادران کارگر این کودکان، با دلی پرازکینه از وضع موجود و این شرایط فلاکت بارمجبورند خودرا به آب وآتش بزنند تا برای بچه هایشان، بچه هایی که به میل خود پا به این جامعه نابرابر نگذاشته اند تا به این شیوه در آن زندگی کنند، فکری کنند. آنها سعي مي كنند از مخارج ناچیز زندگی بزنند، به اضافه کاری روی بیاورند، از کارفرما درخواست مساعده کنند و از مغازه دار قرض بگیرند تا شايد بتوانند بخشی از این لوازم اساسی مانند کتاب، دفتر و قلم را برای بچه هایشان تهیه کنند و از طرفی هم بچه ها با دیدن این اوضاع واحوال ناچارند باقی مانده ی وسایل همچون کیف و کفش و لباس را با لباسهای کهنه و دست دوم جايگزين و سال جدید تحصیلی را شروع کنند." وسئوالات عدیده خود را برزبان می رانند : "
به راستی چرا کارگران و زحمتکشان و فرزندانشان باید اینگونه زندگی کنند؟ مگر این کارگران نیستند که تمام این نیازمندی ها را تولید می کنند؟ مگر این کارگران نیستند که در کارخانه های کیف، کفش، پوشاک، نوشت افزار و . . . کار می کنند و قشنگ ترین پارچه های دنیا حاصل رنج و کار كارگران نيست؟؟؟ پس چه فرقی میان کودکان است که اقلیتی از آنها در فصل تابستان در کنار خانواده هایشان به مکان های خوش آب وهوا و بهترین تفریح گاهها مي روند و هنگام بازگشایی مدارس با بهترین لباسها و وسایل در مدرسه های خصوصی که از بهترین امکانات برخوردار هستند تحصيل مي كنند و اکثریت دیگر باید درسخت ترین شرایط زندگی و تحصیل کنند. اینجاست كه فاصله طبقاتی و نابرابری ها جلوی چشمان میلیون ها انسان کارگر و فرزندانشان خود نمایی می کند و دنیای بی خاصیت سرمایه داری را به آنان نشان می دهد.به امید روزی که تمام امکانات برای تمام انسان ها یکسان باشد" (و یا طرح این پرسش) که چطور می شود درهرشرایطی کودکان محرومین را ازتحصیل برخوردارساخت ؟ آمده است " آیا همه بچه هائی که بخت حضوردرکلاسهای درس را می یابند با لباسهای تازه و کیف و کفشهای رنگین حضور می یابند!؟آیا کم هستند تعداد بچه هائی که اصلا راه به مدرسه نمی برند و سر چهار راهها و محل گذرها مشغول پاک کردن شیشه ماشین، آدامس فروشی و کارهای دیگر دون شأن بچه های انسانها هستند؟ میلیونها دانش آموز با لباسهای کهنه و چروک سالهای گذشته در کلاس درس حاضر می شوند، و آثار مخرب فقر و نداری خانواده هایشان بر رخسار نحیفشان سایه انداخته است. امسال خانواده های کارگران و کم درآمدها نسبت به قیمت ارز و طلا حدودا سه برابر فقیر تر از سال گذشته شده اند و این یعنی محروم شدن سه برابر بیشتر از سال گذشته بچه ها و دانش آموزان از امکانات و نعمات جامعه ای که پدران و مادران آنان بوجود آورندگانشان هستند." (روزشمارکارگری ، جوانمیر مرادی به نقل ازوبلاگ انجمن صنفی کارگران برق وفلزکارکرمانشاه، اول مهر٩١)
درروزهای اول مهرما با خبر "تجمع تعدادی ازمربیان پایه پیشدبستانی آموزش وپرورش برای مقابل مجلس تجمع کردند.برپایه این گزارش،این چندمین بار است که مربیان پایه پیشدبستانی برای تحقق مطالباتشان مقابل مجلس تجمع میکنند.تجمعکنندگان امروزشعارهایی همچون؛ مدرسهها باز شده/ مربی اخراج شده را ،سر میدادند.بنا بهمین گزارش،تجمعکنندگان گفتند که ما چندین سال است که در آموزش و پرورش کار کردهایم ولی به ما اعلام شده که میخواهند اخراجمان کنند.
درپایان خبرآمده است : خواسته ما از نمایندگان مجلس این است تا قوانین لازم را جهت انجام مراحل استخدام ما تصویب کنند."( روزشمارکارگری به نقل ازخبرگزاری دولتی فارس درتاریخ ٢ مهر) همچنین یکی ازفعالان حقوق کودکان کاربا ارائه چند آماربه خبرگزاری دولتی کارایران – ایلنااز دشواری های کودکان کشور نگرانی های خود را بروز می دهد. به گفته وی آمده است : "حدود ٢٣ درصد کودکان درایران مشغول کارهستند. وی می گوید طبق آمار سال ٩٠ حدود ٢ میلیون و ٧٠٠ هزارکودک خارج ازچرخه تحصیل داریم، به این معنا که به طورمتوسط ازهر ۵ کودک یک نفرازآنها خارج ازچرخه تحصیل قرارمی گیرند." کودکانی که به مدرسه نمی روند نیروی کار ارزان را تشکیل می دهند. کودکان با استثمارمضاعف روبرو هستند. نه قانونی درحمایت ازحقوق آنها به عنوان کودک وجود دارد و نه قانونی در حمایت از آنها به عنوان نیروی کار وجود دارد.
همچنین با صدوربیانیه کانون صنفی معلمان تهران به مناسبت آغازسال تحصیلی وپنجم اکتبرروز جهانی معلم روبروهستیم که دربخش هایی ازآن آمده است : "ما براین باوریم که آموزش و پرورش به سامان نخواهد شد مگربا شرکت راستین خانوادهها، آموزگاران، دانش آموزان، کارشناسان وجامعه مدنی فرهنگیان. به گمان ما کنشگران صنفی- فرهنگی، دربازتاب وضعیت واقعی آموزش و پرورش نقشی انکارناپذیردارند. اینان کسانی هستند که درکلاس درس، مانند دیگر آموزگاران دلسوز، نگران آموزش درست دانش آموزان خویشاند ودربیرون کلاس، ازسرانگیزهی درونی و وجودی، والبته بیهیچ چشم داشتی، درنیرومندسازی گسترهی همگانی میکوشند.
درپایان تآسف خود را از زندانی بودن شماری از همکاران ارزنده مان اعلام میکنیم. رسول بداقی، از شهریورماه ۸۸ تاکنون در زندان است، بدون حتی یک روز مرخصی، و حتی بدون این که اجازه داشته باشد با خانواده و کودکان خردسال خود، ملاقاتی حضوری داشته باشد. محمد داوری نیز اکنون بیش از سه سال است که زندانی است و اجازهی مرخصی نیافته تا خانواده و مادر سالخوردهاش را از نزدیک ببیند. عبداله مومنی و محمود باقری نیز از دیگر آموزگاران ارزنده ای هستند که متآسفانه در زندان بسر میبرند و خانوادههایشان چشم به راه آزادی شان. ما خواستار این هستیم که این عزیزان و دیگر فرهنگیان دربند، که حتی برخی از آنها، بیش از نیمی از دورهی محکومیت خویش را سپری کردهاند، آزاد شوند. بیگمان، آزادی این آموزگاران، میتواند بهترین هدیهی آغاز مهر آموزش باشد."
درمهرماه ۹۱با حوادث چندی روبروبودیم ازجمله مرحله دوم طومارجمع آوری امضاءها برای افزایش دستمزد ها در نیمه دوم سال . هماهنگ کننده گان طومارهای جمع آوری شده، سری دوم کار خود را دراول مهرماه به وزیرکار واگذارکردند ویاد آورشدند : " با تحویل ده هزار امضای دیگر به وزارت کار، بیست هزار کارگر کارخانه های مختلف ازسراسر کشوردراعتراض به تورم و گرانی، خواهان افزایش دستمزدها و بهبود شرایط کار خود شدند" . این طوماربرسرافزایش نرخ دستمزد سال اینده ،دربرابروزیر کارومجلسیان رخ نشان داد وهمچنان ادامه دارد. بر پایه گزارش خبری آمده هماهنگ کننده طومار اعتراضی در بخشی از نامه خود به وزیر کار آورده اند : " اين دومين نامه ما به جنابعالی است. ما به عنوان هماهنگ کنندگان طومار اعتراض به سطح دستمزدها و ديگر شرايط کار و زيست کارگران، نامهای را در تاريخ ۲۷ خرداد ۹۱ به همراه ۱۰ هزار امضا تحويل وزارتخانه شما داديم. از آن تاريخ بيش از سه ماه ميگذرد و شما هيچ پاسخی به طومار اعتراضی هزاران کارگر ندادهايد. ...جناب وزير! در طول سه ماهی که از اولين نامه ما و تحويل طومار اعتراضی کارگران به وزارت کار و رفاه و تامين اجتماعی ميگذرد علاوه بر افزايش قيمتها، در دهها کارخانه بزرگ و متوسط، کارفرمايان ناهار و بسياری از مزايای شغلی کارگران از قبيل پاداش و بهره وری کار و... را نيز قطع کردهاند و به آنان فقط مزد پايه را پرداخت نمودهاند و به اين ترتيب فاصله بين درآمد و هزينههای جاری زندگی به مرز فاجعه باری رسيده و هستی و حيات خانوادههای کارگری را در معرض نابودی قرار داده است.
لذاما با تاکيد و اصراربرافزايش عاجل و فوری حداقل دستمزدها در شش ماهه باقی مانده سال، ده هزار امضای ديگر را دراعتراض به سطح دستمزدها وديگرشرايط کاروزيست کارگران تحويل شما ميدهيم وبارديگربرتامين خواستههای ميليونها کارگر که درطوماراعتراضی برآنها صحه گذاشته شده است پای ميفشاريم. " ( روزشمارکارگری،به نقل از خبرگزاری دولتی کارایران – ايلنادر تاریخ۱مهر )اما تحرکات فوق، به نوعی شاخک های خبرگزاری دولتی ایلنا، خانه کارگروفراکسیون کارگری مجلس وپارلمان کارگری وشخص علیرضا محجوب را هم فعال ساخته وهم پشت این حرکت رفته اند و وسیعا آن را تبلیغ کرده اند. آنگونه که یاد کردیم؛خواست محوری این طوماراعتراضی افزایش مجدد حداقل دستمزد درنیمه دوم سال جاری است. اقدام خانه کارگردرحمایت ازطوماراعتراضی ابهامات و پرسش هایی را درنزد فعالان کارگری درون و برون کشورپدید آورده است که توجه به آنها مهم است. در این میان یک سئوال اساسی دهن باز می کند. در شرایطی که اعتراضات کارگری شدت می یابد و سرکوب فعالان کارگری که دریورش خرداد ماه با حمله به تجمع نشست سالیانه ی "کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری" در کرج شاهدش بودیم . همچنین درزندان ماندن فعالین کارگری، احضارها،برخورد با فعالین کارگری و ممنوعیت ها و وثیقه های میلیونی برای آزاد سازی موقت کارگران از نمونه های فشارواذیت به کارگران بوده که تماما در روزشمارکارگری متعاقبا آمده است. می شود گفت ؛ به موازات بدتر شدن وضع کارگران و در شرایط فقدان تشکلات مستقل کارگران،این شیوه اقدام بر محور افزایش دستمزد به سازمان یابی مستقل کارگران کمک می کند یا "امضاها" دست آخر به عنوان اهرم فشار برای امتیازگیری به سود محافل شبه کارگری واطلاعاتی و ضد کارگری مصادره می شود؟ برای من به درستی روشن است،امروز همچون دیروزجامعه ما، به سازمانیابی مستقل کارگران،توده تهیدست،اعماق ومحروم کشورمان بیش ازهروقت دیگرنیازمند است. از یکسواتحاد عمل کارگران و ایجاد تشکلهای مستقل کارگری، از جمله برای افزایش حداقل دستمزد و بالا بردن سطح زندگی کارگران، به تناسب میزان واقعی تورم، وظیفهی مبرم و اساسی امروز همه فعالان جنبش کارگری بوده و گامی برای افزایش توازن قوای طبقاتی، به سود همه لایه ها و کل طبقهی کارگر میباشد. ما باید با تلاش و مبارزه برای تحقق آن، به این امر مهم جامه عمل بپوشانیم . ازسویی دیگر ما همچنان به سازمانیابی اقدامات متحد توده ای و مستقل کارگران خویش،یعنی همان اکثریت قاطع ومحروم سرزمین مان نیازمندیم.لذا همه آنانی که به ایرانی آبادوآزاد،واقعاً رها و دموکراتیک می اندیشند،باید بتوانند با تمام توان وقوای خودبا هر وسیله ممکن، به حمایت ازاقدامات متحد کارگران و زحمتکشان و سازمانیابی مستقل آنهااقدام ورزند. چرا که این اتحاد واستقلال درپیکارآزادی وبرابری ودست یابی به عدالت تنها کشتی نجات تمامیت جغرافیای ایران از گزند استبداد و هرگونه تعرضی ایست که از بیرون متوجه جامعه ما است.
اما آنچه در رد پای دائمی مهمترین مباحث روزشمارکارگری سه ماهه اخیر، می توان رقم زد همچون روزشمارهای دیگرازدشواری های زندگی کارگران،بویژه امنیت شغلی و سختی معیشت و بیکارسازی ها که امروزچون چشم زخمی مُصری وپایدارو دردی بی درمان باید آنرا محصول تحریم های گسترده جهان سرمایه داری دانست که با ادعای به بن بست کشاندن رژیم وبه زانودرآوردن حاکمیت سرمایه داری ایران خاصه برسرپایان بخشیدن به انرژی اتمی مورد ادعایی سران حکومت ایران دربازی های جهانی،ولی درعوض پاشنه آشیل این تحریم،به خونابه کشاندن زندگی محرومان جامعه ما دربرابرتورم فزاینده وعدم ورود کالاهای اساسی مورد بهره گیری صنایع سنگین ،تولیدی وهمینطوربخش خدماتی است،بطوری که با عدم ورود کالای مورد نیازصنایع کشور،چرخه کارخانجات ازگردش تولید بازمانده وبیکارسازی دامن گستررا متوجه کارگران اعم ازدائمی وقراردادی نموده است . درروزشمارکارگری لیست پرشماربیکاری وتعطیلی صنایع، تعطیلی پروژه ها ی گوناگون وبیکارشدن کارگران درسطحی وسیع گزارش شده است.تقریبا کمترروزی است که ما با تعطیلی،بیکاری واخراج کارگران روبرو نباشیم . نابهنگامی این وضعیت دربرابرگرانی وتورم ونبود بیمه بیکاری وصندوق یاری رسانی به کارگران بیکارشده ،بی پاسخ ماندن نقش سازمان تامین اجتماعی دربلبشویی مدیریت واختلاس های میلیاردی موجود دراین موسسه ،دودش به چشم کارگران وآنانی که چشم به یاری چنین موسساتی دارند، می پاشند.
متن کانمل گزارش را بخوانید
