بانو

اندیشیدن به دلربایی گونه هایت
زیبایم می کند.
از زیبایی به شعر می رسم؛
شاعر می شوم
و "عشق" (بانوی واژه ها)
الفبایم را رنگین می کند.

. . . . . .

تو - به شفافیت دانایی-
در ذهن ام می تابی.
دانایی واژه هایم را می بوسد
و من در شعری شفاف،
به سوی تو می آیم
تا در قلمرو زیبایی ات
اکنون و آینده ام را به تو تقدیم کنم.
بدون تو،
مرگ، در سیمای زندگی
از رگ هایم می گذرد؛ به قلبم می رسد
و تمرکز جانفرسایش
سلول های شعرم را ویران می کند.

. . . . . .

الفبای " شادی" من! بانو!
در ستایش تو
این قلم را سر بازماندن نیست.

٣ دی ماه ١٣٩١/ ٢٣ دسامبر ٢٠١٢