تو دُرْ کلام خاص در زمانه ای
تو آن یگانه ای
جوانه ای
که بر دمیده سالهاست
و شاخ و برگ آن اگر درو
به ریشه آب می کشد
میان شاخه های نو
*
تو همچو آن نوای پر طنین شاعرانه ای
ز ضرب پنجه سپید آبشار
بروی پیکر وزینِ سختِ صخره ها
که گوش دره های فقر را
ز پیچشِ صدایِ پر توانِ خود
پر از نشاطِ عام می کند
و آن فضایِ تیره از غبارِ خستگیِ راه را
که بر جبینِ ره نورد قله ها نشسته است
چو سیرِ عاشقانه ای
ز پرنیانِ نور در بلور آب،
سپید می کند.
*
تو اوجِ پر شتابی
از فرازِ پر تلاطمی
بروی تارکی ز موج مردمی
که با فراز و در فرود خود
روانه می شود
به سوی بحرِ بی کرانه ای
ز عشقِ عامِ مردمی به زیستن
و در درونِ ذهنِ مردمان کار
تو جلوه ای ز قله ای
که سر بدر کشیده از درون دوزخ زمان
چو آن درخت بارور
که از درونِ تیرگی برون رهیده
رو به اوج می رود
*
تو آن نوایِ سرکشِ رمیده ای
که در گلوی کار پخته می شود
مدام
و همچو شیهه ای رسا
برویِ موج های در هم فضا
تراز می شود
*
نشسته گر بروی مشت های تو
غبار قهر
درونِ چشم های تو
زلال مهر
چو آب دیده می شود عیان
سرشته گر درونِ پیچشی ز شر
تمام تار و پودِ خو گرفتگان به زر
به لب نشانده خنده فریب
جهان به بربریتی مدام می کشند
*
کنون که خنده دور گشته از لبان کار
و چهره زمین دژم
و رنج موج می زند
بروی هر جبین خسته ای
ترا بروی تارکِ بلند آرزو
هوار می کشیم
نفیر عام می کشیم
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
