در

درِ خانه­ ی من تنها یک لنگه دارد
کُلون ندارد و کوبه ندارد
و روی سینه­ ی آن را
گلمیخ­ های قدیمی نپوشانده­ اند.
وقتی که به خانه می ­آیم
با من حرف می ­زند.
اگر باران بیاید
ناله­کنان می­ گوید:
"چه سرد است!
چه سرد است!"
اما وقتی که آفتاب
روی پوست آن می ­تابد
می ­گذارد تا من گونه ­ام را
روی سینه­ ی گرمش بگذارم
و از او بپرسم:"در!
وقتی که من خانه نبودم
هیچکس زنگ تو را زد؟"

9دسامبر 2004