باغ

باغ تقویم ایام است؛
نقشه راه فصول ِدر راه.
گذر گرم جبهه جنوب
خبر از ضیافت بهار دارد-
از خواندن پرندگان،
انفجار رنگ و رایحه گل.
بهار پشت پای زمستان
آش رشته تهیه می کند؛
خود را برای میهمانی آماده.

سرما با توری سرخ سرشاخه ها و جقه ها؛
لبه های برگ لاله و سنبل را می پوشاند.
ولی نرگس، راز زرد غنچه را پنهان نتواند کرد.
کاج با شولای یشمی پار ناظر تعجیل بهار امسال.
بهار اوج موج زوج زلزله رنگ است.
آرایش بهاری آبستنی تابستانی در پی دارد.
طوفان پاییزی از سر گذراند
بخواب زمستانی رود.

باغ با خاطره بهار خود را می آراید.
گاه با التهاب به گذشته می گرید.
یا برای آبیاری تخم، می بارد.
باد بر بام کاهگلی، گلبرگهای سفید گلابی و گلبهی هلو پراکند
- در زیر زرد داس ماه.

برای من فقط افسوس ایام گذشته است؛
با طرحهای مبهم آینده کوتاه.
*
عروق درختان ملتهب، الوان را انتظار می کشند.
نسوج سرشاخه ها متورم شده از صمغ سرخ
در انتظار رنگین کمان آلاچیق است
تا خود را بیان کند.
مخاط ناودانها ترشحات بهار دارد.
نبض باغ تند می زند.
رویش رنگ برنگ می شود.
هذیان درخت از نوک سرخه سر،
تب ارغوان با کهیر همراه است.
باغ مریض است.
ساکنان باغ بدور رفته اند.
آسمان آن سمی است.
نهر آن فاضلاب شده.
تنها خورشید است سالم، ولی دور.
سار و سسک از سرما می لرزند.
هیولای سبز سرو آفتاب را دزدیده.

برای من آینده از غبطه گذشته در حال است.
خطور سطور آن روزها و شبها
با خاطرات و مخاطرات
با اندوه ها که چون ابر بهاری آماده فوران اند.
030706