با کولیانِ فلک
بسیار رفته ام به سفر
از زیستگاهِ ناشناسِ خویش
تا آشیانِ آشنا
با کولیانِ فلک
بسیار رفته تا دوردستِ جستجو
آنجا که جانِ پنجره بسته ست
بر غربتِ دلی، یا چهره روبرو
هر شب که شعله های سرکشِ اشک
توفان کُنَد به پا
از پُشتِ میله های مرگ، درد
پروانه بوده ام آن دم
بر گِردِ معبدِ یادهای خویش
با کولیانِ فلک
کابوس ها شمرده ام به سَمَر
از اسبِ ساحرِ بادپای فصل که دَوَد
چموش وُ سرخوش وُ چرخان چو دود
از باغ، باران، بابونه ها و برگ
از برکه وُ تلواسه های سرد
با کولیانِ فلک
از هر گریوه گذر می کنم گذر
هم بر قیاسِ پیوند وُ پیمانِ خویش
در کوچه ها، در جنگلِ بلندِ جهان
پیشِ اجاقِ شقایق ز ناگهان
ایستاده ام به نظر
در وسعتِ حضورِ ساده ی هست
با رقصِ سبزه های مست
در بزمِ شباهنگ وُ بزمه های راز
در گرم گرمِ گفتگو
با کولیانِ فلک
در زورقِ لغزانِ پاییزِ رنگ
من می رَوَم به فراسویِ آسمان
ــــــــــــــــــ
سَمَر= قصه و داستان سُرایی به شب. بزمه = آوازِ شادمانی
2012 / 12 / 31
http://rezabishetab.blogfa.com
