کتیبه ی بیستون

با یادِ روشنِ ستارگانِ رفته زین دیار
… 67 …

به یادت هست یا نه؟
که مرغانِ ارغوانیِ قاف
غبار ز تن نتکانده هنوز
در غروبِ غم افزایِ اتفاق
چگونه ناگهان
به خاکِ خانه فرو ریختند
چگونه گور زادانِ همگون
انگشت بر ماشه های خشم فشردند
و زوزه های فلزین
لرزاند فضای زمان
و سردیِ سُربِ طاقت سوز
از ستونِ فقراتِ شهر گذشت
پاشید پیکرِ روشنایی ز هم
چون رشته رشته های شهاب
و گُسست گُسست گُسست
هر آنچه از عشق می نوشت
بلورِ خون
پَر کَندِگانِ پراکنده چون حباب
بر لثه های زخمیِ خاک درخشیدند
به سانِ سوسویِ فانوس های سرخ در باد
در چشم اندازی وحشت آور
به یادت هست یا نه؟
چگونه گور زادانِ همگون
با گویه های غریب غریدند:
هر ستاره دسیسه ایست
مُرده باد وُ پَر کَنده باد باید
و کارتَنَک های کاهن؛
با آن هجومِ حیله های موهن
تارِ تاریکی بر تاریخ تنیدند
و آن ساتورِ ساطعِ چرخان
که می شکست وُ می گُسست باور...
به یاد بسپار
دوباره دریایی از درخت
موجِ بلندِ آتشی سبز، یکدست
هماره سر بر می کُنَد به شبانروز
به یاد بسپار
شمعدانیِ مهتاب
بر دریچه های چارتاقِ آفاق
رایحه ی عطر پاشِ همیشگی اند
به یاد بسپار
که بر کتیبه ی بیستون
نوشته اند بر به زبرجد:
«چنان نماند وُ چنین نیز هم
نخواهد ماند...1»
ــــــــــــ
1- از حافظ
2012/7/25
http://rezabishetab.blogfa.com