"تخریب خاوران و موج جدید سرکوب بازماندگان جنایات جمهوری اسلامی"

در سالهای گذشته، با تلاش بازماندگان قربانيان کشتارهای جمهوری اسلامی در سه دهه حکومتش، جنبش پراکنده، اما تأثيرگذاری شکل گرفته است که هم در تبعيد و هم در ايران نقش ويژه ای در روشنگری و مبارزه عليه جنايات جمهوری اسلامی ايفا کرده است. نهادهای مستقل بسياری به کوشش بازماندگان قربانيان کشتارهای جمهوری اسلامی و همچنين فعالين حقوق بشری، ايجاد شده اند که با جمع آوری اسناد اين فجايع تاريخی، فهرست بلندی از پرونده های جنايات جمهوری اسلامی گرد آورده اند. قتل عامهای دهه شصت، به ويژه قتل عام تابستان شصت و هفت که به کشتار حدود شش هزار ايرانی انجاميد، قتل روشنفکران در دهه هفتاد که به قتل های سياسی زنجيره ای نام گرفت، و قتل مخالفين سياسی در خارج از ايران که ترور ميکونوس مثال تاريخی آن است، سه محور اصلی اين جنايات و مبارزه دادخواهانه بازماندگان را تشکيل ميدهند.
جمهوری اسلامی اگرچه در همه اين سال ها سعی کرده است به هر شکلی و با هر اقدام ممکنی از افشای اين جنايات، در داخل ايران با استفاده از ماشين سرکوب دولتی و در بيرون به کمک روابطش با دولتهای غربی، جلوگيری کند، اما افشای قتل عام تابستان۶۷، رأی دادگاه برلن مبنی بر دخالت مستقيم جمهوری اسلامی در آن اقدام تروريستی، و فاش شدن نقش مستقيم وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در قتل های پاييز ۷۷، شکست های سنگينی بوده اند که علی رغم همه تلاشش در جهت مخدوش کردن حقيقت، متحمل شده است.
موج جديد و بی رحمانه سياست سرکوب بازماندگان در اين چند ماه که شايد بتوان آن را تصفيه حساب جناح حاکم با بازماندگان نيز ناميد، از تابستان امسال آغاز شده است. در تابستان مأمورين جمهوری اسلامی از مراسم سالانه مادران در خاوران و حضور مردم برای گراميداشت قربانيان کشتار ۶۷ جلوگيری کردند. سپس در پاييز از برگزاری مراسم فروهرها در منزل و قتلگاه ايشان ممانعت کردند و دو طرف کوچه ای که خانه فروهرها در آن قرار دارد را بستند تا کسی نتواند در مراسم سالگردشان شرکت کند. سپس نوبت به مراسم سالگرد محمد مختاری و محمد جعفر پوينده رسيد که اين مراسم نيز با مداخله نيروی انتظامی ممنوع اعلام شد و اجازه برگزاری مراسم به خانواده ها و کسانی که بر سر مزار اين دو نويسنده مبارز حاضر شده بودند، داده نشد. اما آخرين و جانگدازترين حلقه اين زنجير، تخريب خاوران، مهمترين سند جنايات جمهوری اسلامی است. عملی که نشانه ديگری از بی رحمی و شقاوت رژيمی است که حتی تاب تحمل مردگان را هم ندارد. مردگانی که هنوز چنان زنده اند و چنان در سرنوشت ميهن مظلومشان شريکند که حتی گور آنها نيز پشت حکومت ولايت فقيه را به لرزه در آورده است.
تاريخ ايران به چند سال و چند دهه محدود نبوده و نيست، چنانکه در تاريخ کم نبوده اند مستبدان و ظالمينی که آزاديخواهان و فرزانگان ميهنمان را قربانی قدرت طلبی خود کرده اند. اما تک تک نام های درخشان آن عزيزان تا امروز همچنان در حافظه امان باقی مانده است و چون مرحمی بر زخم تاريخيمان، ما را از گذرگاه سخت تنهايی و مقاومت عبور داده است.
امروز جمهوری اسلامی ميخواهد به خيال خود با تخريب گورستان خاوران، سند جنايات خود را از بين ببرد. اما سند کشتار دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ و ديگر جنايات جمهوری اسلامی، نه فقط گورهای دسته جمعی يا گورهای فردی عزيزانمان در سراسر ايران و جهان، بلکه ما بازماندگان اين بهترين فرزندان آن آب و خاک نيز هستيم که در اين دوران و در چنين موقعيتهايی، مسئوليت سخت و سترگی را به دوش داريم. جمهوری اسلامی اگر همه گورهای آن عزيزانی که سرافرازانه برای آزادی و آبادی ميهنشان جان داده اند را هم ويران کند، باز هم در نهايت برابر تاريخ ناتوان و زبون است. حضور مادران خاوران و مقاومت مداومشان در سالهای گذشته، رأی دادگاه ميکنوس در برلن و دادخواهی مستمر خانوادههای قربانيان قتلهای سياسی در ايران گواه اين مدعاست. پس ما هستيم و ميمانيم و روايتمان از آنچه که بر ما و ميهنمان گذشته در تاريخ سرزمينمان خواهد ماند؛ به اميد آينده ای بدون اعدام و سرشار از آزادی.
سهراب مختاري
برلين، ۱۲.۰۲.۲۰۰۹
sohrabmokhtari.com