Shahbaznakhai8@gmail.com
دوشنبه این هفته، 11 ژوئن، بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد گزارش سالانه خود درباره کودکان و درگیری های مسلحانه را به شورای امنیت این سازمان ارائه کرد. به گزارش تارنمای خبر "رادیوزمانه": «سازمان ملل متحد درگزارشی اعلام کرد که حکومت سوریه ازکودکان به عنوان "سپرانسانی" استفاده می کند و به شکنجه نوجوانانی می پردازد که گمان می رود پدران و مادران آنها درشمار مخالفان باشند... نیروهای حکومت سوریه کودکان را ضرب وشتم کرده اند، آنها را درموقعیت های پرمخاطره قرارداده اند، با کابل های الکتریکی سنگین شلاقشان زده اند، به آنها چشم بند زده اند، بدنشان را با سیگار سوزانده اند و دریک مورد نیزبه اندام های تناسلی کودکی شوک الکتریکی واردکرده اند... کودکان یا بخاطرخواهران وبرادران خود دستگیر و شکنجه شده اند یا بخاطر والدینشان که تصور می شده عضوارتش آزاد سوریه باشند ویا این که خود آنها مشکوک به ارتباط با ارتش آزاد سوریه بوده اند... نیروهای حکومت سوریه از دهها کودک 8 تا 13 ساله درجریان حمله به روستای عین الزور درماه مارس به عنوان سپرانسانی استفاده کرده اند».
خانم کومارا سوامی نماینده ویژه سازمان ملل درامورمربوط به استفاده از کودکان درجنگ وخشونت علیه آنان می گوید که درسال 2011، پنجاه و دو طرف درگیر درخشونت ها، شامل چهارمورد جدید: سودان، یمن و سوریه بوده اند.
خانم سوامی می گوید: «دردرگیری، مدارس و بیمارستان ها باید به عنوان مناطق صلح مورد احترام طرف های درگیرباشند... ماباید ازطریق مجازات ها، اقدامات دیگرشورای امنیت وهمکاری تنگاتنگ تر با دادگاه های ملی و بین المللی به طرف های درگیر فشاربیشتری واردسازیم».
متن گزارش دبیرکل سازمان ملل متحد و گفته های نماینده ویژه اش به خوبی – یادرواقع به بدی!- بیانگر ناتوانی و ناکارآمدی این سازمان عریض و طویل، دیوان سالار، کاغذباز و کم خاصیت در انجام وظایفی است که بخاطر آنها تأسیس شده است. درگزارش دبیرکل سازمان ملل گفته شده که "تداوم ارتکاب" تجاوزهای شدید علیه کودکان درسال 2011 دوبرابر شده و 32 طرف متخاصم در درگیری ها حداقل 5 سال سابقه تداوم ارتکاب جرم و جنایت علیه کودکان را دارند. دربرابر وضعیتی چنین وخیم و فاجعه بار که داغ ننگی برپیشانی بشریت است، تنهاکاری که ازدبیرکل سازمان ملل متحد برمی آید این است که گزارشی چندصفحه ای خطاب به شورای امنیت این سازمان بنویسد. شورای امنیتی که به دلیل حق ناحق و تبعیض آمیز "وتو" خودیک نهاد فلج و ناکارآمد است و هرتصمیم مهمی که بخواهد بگیرد، اگربا منافع یکی از 5 عضودائمی آن برخورد داشته باشد، به سد بازدارنده "وتو" برمی خورد.
درواقع، تازمانی که حق وتو وجود دارد، شورای امنیت سازمان ملل، به عنوان مهم ترین نهاد تصمیم گیرنده و اجرایی آن، اگرهم بخواهد نمی تواند نقشی بیش از یک باشگاه خصوصی اعضای دائمی آن داشته باشد. باشگاهی که 5 عضودائمی شورای امنیت درآن به زد وبند، بده- بستان و ساخت و پاخت با یکدیگر بپردازند و دبیرکل ناتوان و بی اختیار سازمان ملل اگرصد گزارش دیگرهم بدهد، تازمانی که این اعضاء در زد وبند هایشان به توافق نرسند، نتیجه تاثیرگذاری نخواهد داشت.
درقید این ناتوانی و بی اختیاری است که دبیرکل و دیگرمقامات سازمان ملل ناگزیر به کاغذبازی، لفاظی، مصاحبه، اظهارتأسف، ابرازنگرانی و... می پردازند و بجای آن که به ریشه یابی مشکل و جستجوی راه حل آن بیندیشند، وظیفه خود را مانند روضه خوان ها در "ذکرمصیبت" خلاصه می کنند. دیگرنهادها و سازمان های پشتیبان حقوق بشر نیزکه چشم به دست و دهان این سازمان عریض و طویل دارند یا پاجای پای آن می گذارند و همان درخواست های بیهوده و بی اثررا تکرار می کنند ویا سرانجام صدایشان درمی آید و اعتراض می کنند. نمونه نوع اول سازمان دیدبان حقوق بشراست که به گزارش تلویزیون سی ان ان: «ازشورای امنیت سازمان ملل خواسته است درواکنش به "کشتارفراگیرو دیگراشکال خشونت علیه کودکان" دست به تحریم نظامی حکومت سوریه بزند».
دراین میان، 52 کشور یا طرف قرارگرفته در "فهرست ننگ" نیز که هریک به دلیلی به حمایت مستقیم یا غیرمستقیم یکی ازاعضاء دائمی شورای امنیت سازمان ملل دلگرم هستند، با ریشخند به این گزارش ها وبیانات می نگرند و گستاخ ترهایشان حتی قطعنامه های این شورا را "ورق پاره های بی ارزش" می نامند.
ناکارآمدی و منفعت گرایی شورای امنیت سازمان ملل متحد تنها حرف یا ادعای منتقدان نیست. این موضوع چنان حادشده که صدای کسانی را که بنابرطبیعت کارشان باید درکنارسازمان ملل باشند و از آن پشتیبانی کنند راهم درآورده است. چندی پیش ولفگانگ گرنتس، دبیرکل بخش آلمانی سازمان عفوبین الملل درمصاحبه با "صدای آلمان" گفت که عملکرد شورای امنیت سازمان ملل درقبال شورش های مردمی سال 2011 دوگانه بوده است. درگزارش جدید سازمان عفوبین الملل آمده است: «باوجود این که اروپا و امریکا با انتقادهای لفظی از معترضان حمایت کردده اند، اما تمایلی به چشم پوشی از روابط ویژه خود با دولت های سرکوبگر نداشتند».
درگزارش سازمان عفوبین الملل نوشته شده: «اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل درسال های اخیربیشترین سود تجارت سلاح را به دست آورده اند. درسال 2010، هفتاد درصد جنگ افزارها را کشورهای دارای حق وتو درشورای امنیت صادر کردند. 30 درصد سلاح های غیراتمی را امریکا، 23 درصد را روسیه، 8 درصد را فرانسه، 4 درصد را بریتانیا و 3 درصد را چین صادر کردند».
ولفگانگ گرنتس می وید: «به همین دلیل می توان فهمید چرا روسیه تحریم های شدید علیه سوریه درشورای امنیت را تأیید نکرد»، و با این فراز به سخن خود پایان می دهد: «تصوراین که شورای امنیت سازمان ملل متحد تضمینی برای حقوق بشر درجهان است، خوش بینی بیش از حد است». و به چنین شورایی است که دبیرکل سازمان ملل متحد گزارش خود را ارائه می کند و با "خوش بینی بیش از حد" لابد انتظاردارد که این امامزاده معجزه کند و جلوی "کشتارفراگیرودیگراشکال خشونت علیه کودکان" را بگیرد.
دبیرکل سازمان ملل هنر به خرج داده و در اقدامی شجاعانه که خواب را از چشمان قاتلان و تجاوزکنندگان به کودکان خواهد ربود مبصروار درگزارش خود به شورای امنیت نام سوریه را نیز به "فهرست ننگ" افزوده است. آقای دبیرکل اگر کمی واقع بین تربود، می بایست نام خود شورای امنیت را به عنوان نهادی که سودپرستی اعضای دائمی اش باعث آن است که 52 طرف درگیر و دست اندرکار "کشتارفراگیرودیگر اشکال خشونت علیه کودکان" باشند را درصدر "فهرست ننگ" می گذاشت!
