آقای احمد شهید، وزیر امور خارجه پیشین کشور مالدینی، در روز دوشنبه ۵ دسامبر بنا به دعوت خانم باربارا لوخبیلر، رئیس کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا، در این پارلمان سخنرانی کرد. ایشان گزارشی را در باره وضعیت ناگوار حقوق انسانی در ایران به نمایندگان پارلمان و حاضرین ارائه داد و گفت از زمانی که به نمایندگی سازمان ملل در امور حقوق بشر در ایران برگزیده شده است، روز بروز شاهد بدتر شدن حقوق بشر در این کشور بوده و تعداد دستگیری ها و اعدام ها بیشتر، رسانه‌ها محدودتر شده اند و نقض آشکار آزادی‌های مندرج در کنوانسیون جهانی حقوق بشر شدیدتر شده است. بطوری که ایران در سال گذشته از لحاظ تعداد اعدام ها در رده دوم و امسال در ردیف اول قرار دارد. ایران جهانشمول بودن حقوق بشر را به رسمیت نمی‌شناسد و برایش انسان‌ها برابر نیستند. باید کنفرانس هایی در این باره گذاشت و به ایران نشان داد که این بیانیه جهانی است و در همه جای دنیا، بی کم و کاست باید اجرا شود.
ایشان گفت که تا به امروز دولت ایران از دادن ویزا به او خود داری کرده است و آرزو کرد که بتواند به ایران سفر کند. آقای شهید به پرسش های نمایندگان پارلمان در باره اقلیت‌های قومی، دینی، مسائل زنان، دانشجویان، کارگران و کمپ اشرف در عراق نیز پاسخ داد.
در این روز با آقای شهید به توافق رسیدیم که یک ساعت وقت دیدار من با او را بنا به لزوم و اهمیت مسائل حاد کردستان و کارگران و احزاب سیاسی ایران، با حزب دموکرات کردستان و سازمان فدائیان خلق ایران تقسیم کنیم.
امروز ۱۶ آذر ۱۳۹۰ قرار ملاقاتی با آقای احمد شهید در باره وضعیت زیستگاه در ایران و وضعیت حقوق بشر در کردستان و مشکلات کارگران، به مدت یک ساعت داشتیم.
آنچه در زیر می‌خوانید، چکیده ای از گفتار من با آقای شهید، در حضور دو مترجم و دستیار ایشان و نمایندگان دو حزب سیاسی ایران و یک شاهد زنده است. به دلیل ترجمه جمله به جمله برای آقای شهید، ترجیح می‌دهم متن این نامه را به همان شکلی که در آنجا صورت گرفته بیاورم. اگر این گزارش من دارای نثر روان و پیوسته نیست، از خواننده پوزش می خواهم.
در ابتدا خود را معرفی کردم،
آقای احمد شهید، من امروز باید از وضعیت زیستگاه، انرژی اتمی و بمب اتم و احتمال جنگ های هسته ای در منطقه صحبت کنم. اما اجازه دهید تا بگویم که مسائل زیستگاهی مانند بسیاری از مسائل دیگر، از مسأله حقوق بشر در ایران جدا نیست.
• مردم حق حرف زدن ندارند،
• در ایران آزادی بیان و رسانه ای نداریم،
• حقوق بشر رعایت نمی‌شود و شما در گزارش خودتان در پارلمان اروپا به خوبی در این باره صحبت کردید،
• در ایران همه احزاب دموکراتیک، سندیکاهای کارگری، تشکلات زنان و انجمن‌های مردمی ممنوع هستند،
• تشکیل حزب سبز نیز در ایران ممنوع است. اما افراد زیادی هستند که طرفدار محیط زیست می باشند و با ریسک زیادی در این راه تلاش می‌کنند و بارها به زندان می‌افتند. آنان حتی جرأت نمی‌کنند علناً و رسما بگویند، ما می‌خواهیم یک حزب سبز درست کنیم،
• دریاچه های گاو خونی و بختگان کاملا نابود شده‌اند.
• مرداب انزلی، رودخانه های کارون و زاینده رود از بین می روند.
• جنگل های ایران و بناهای میراث فرهنگی را نابود می‌کنند،
• اکوسیستم منطقه های پاسارگاد و تخت جمشید را به هم زده‌اند و این بناها از بین می‌روند،
• در اصفهان از زیر بناهای تاریخی مترو می‌کشند که این بنا ها ریزش کرده‌اند و خراب می‌شوند،
• از همه بدتر وضعیت ناگوار دریاچه ارومیه در آذربایجان است. این دریاچه در ۱۵ سال اخیر ۶۰٪ آب خود را با سیاست‌های نادرست و سد بستن ها بر روی رودخانه ها از دست داده است. هیچگونه سیاست درستی در باره زباله ها وجود ندارد و زباله های شیمیایی کارخانه ها به رودخانه ها و دریا ها ریخته می‌شوند.
• ژورنالیست ها، دانشگاهیان، روشنفکران و هیچ‌کس دیگری حق ندارد در باره انرژی اتمی حرف بزند و یا انتقاد کند،
• در پارلمان ایران هم کسی حق انتقاد و حق اظهار نظر در این باره را ندارد و معلوم نیست چه کسانی تصمیم می‌گیرند و بودجه آنرا چگونه و از کجا تأمین می کنند. در این باره هر گز در مجلس یگ گفتگوی علنی نشده است.
• صحبت از انرژی اتمی و زباله های رادیواکتیو آن و خطرات ناشی از آن مانند چرنوبیل یا ژاپن یا آمریکا تابو است و زندان و شکنجه دارد.
• دانشمندان، فیزیکدانان و کارشناسان ایرانی می‌گویند که ایران نیازی به انرژی هسته ای برای تولید برق ندارد و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست.
• ما به حد کافی انرژی پاک خورشیدی، بادی، گازی و نفت داریم که برای مردم می‌توانند کار هم تولید کنند.
• رژیم ایران بمب اتم می‌خواهد و به خیال خودش با اسرائیل سر جنگ دارد.
• به نظر من، ما با کسی جنگی نداریم.
• به نظر تلاشگران زیستگاهی در ایران، ما نمی‌خواهیم در منطقه جنگی باشد.
• اسرائیل و پاکستان و هند هم در منطقه باید بمب اتمی خود را نابود کنند.
• اگر ایران بمب اتم بسازد، همه کشورهای حوزه خلیج فارس، افغانستان و ترکیه هم از ترس ایران و اسرائیل بمب خواهند ساخت و منطقه قدم به قدم مرکز نیروگاه های سلاح های هسته ای خواهد شد.
• اسرائیل به دو دلیل حق ندارد ایران را تهدید نظامی و یا به آن حمله کند:
1. اسرائیل خودش بمب اتم دارد و در درجه اول باید بمب های خودش را نابود کند. (یک مثل ایرانی می گوید: خود رطب خورده، چون منع رطب کند؟).
2. برای حمله به یک کشور، فقط باید سازمان ملل تصمیم بگیرد و نه یک کشور تنها و سرخود مانند اسرائیل و آمریکا.
• در پایان تکرار می کنم:
• به نظر شخصی من، ملت ایران جنگ نمی‌خواهد.
• ما فقط صلح می‌خواهیم.
• ما نیازی به بمب اتمی نداریم.
• ما به بمب آزادی و بمب حقوق بشری نیاز داریم.
• فناوری صلح، آرامش، آسایش، نان، مسکن، کار و برابری حقوق زنان، مردان و همه حقوق شهروندی، حق مسلم ماست.
• فناوری آزادی پوشش، داشتن آب پاک و هوای پاک، زندگی بدون اشعه های رادیواکتیو حق مسلم ماست و نه جنک و نابودی.
• ما می‌خواهیم با تمام کشورهای دنیا به ویژه با کشورهای همسایه و خاورمیانه رابطه دوستانه ای داشته باشیم و با همه کشورهای دنیا تجارت عادلانه بکنیم.
• اولین و آخرین شرط این خواسته‌ها احترام به بیانیه جهانی حقوق بشر و جدایی دولت از تمام ادیان و ایدئولوژی‌ها است.
• به خاطر کمی وقت شما و به خاطر اهمیت مسائل کارگری و قومی در ایران، دو سوم وقت خودم را به کسانی که در این باره می‌خواهند صحبت کنند، واگذار می کنم.
• از شما به خاطر وقتی که در اختیارم گذاشتید و اهمیتی که برای زیستگاه در گزارش خودتان قائل هستید، بی اندازه سپاسگزارم و دو شعار برچسبی معروف زیستگران را که عبارتند از انرژی هسته ای؟ نه مرسی و انرژی بازساز؟ آری مرسی، به شما می‌دهم و امیدوارم که آن‌ها را روی کامپیوتر و یا بر روی میز اداره کارتان بچسبانید.
• مدارکی که به آقای شهید داده شد:
ـ بیانیه ای که از سوی بیش از ۵۰ نهاد مدنی و حقوق بشری ایرانی در باره روز جهانی حقوق بشر نوشته شده بود،
ـ دادنامه ای که از سوی همین نهادها و بیش از ۳۰۰ نفر از شخصیت‌های ایرانی نوشته شده و خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی و و مرامی است. بیش از ۲۳۰۰ نفر آنرا تا کنون امضا کرده‌اند و همچنان ادامه دارد،
http://www.gopetition.com/petitions/save-the-lives-of-political-prisoners-in-iran.html
نامه‌ی «کمیته نجات بین‌المللی پاسارگارد» به سازمان یونسکو
نامه سندیکاهای کارگری بین‌المللی در باره وضعیت کنونی کارگران در ایران
انور میرستاری ـ بلژیک
۱۶ آذر ۱۳۹۰
