جامعه کرد یکی دیگر از فرزندان فعال
و سرشناس خودرا از دست داد

با تأسف فراوان، از طریق ای میلهای بی شمار و روزنامه های اینترنتی با خبر شدم که مبارز نستوه کرد، دکتر عصمت شریف وانلی، فقط پنج روز قبل از 87 مین سال تولدش و بعد از حدود شصت سال مبارزه برای به دست آوردن حقوق اولیه ملت کرد در سرا سر کردستان، این جهان را ترک گفت. او برای مبارزه کسب حقوق فرهنگی و سیاسی ملت کرد، مرزی را نمی شناخت. گرچه از پشت پدری افسر از استان وان کردستان ترکیه و از شکم مادری دیاربکری بود و والدین او به دلایلی مقیم سوریه بودند و او دوران مدرسه را در در دمشق گذرانده بود. اما در برخی از نوشته های اش که توسط مبارزان آلمانی، سازمان پوگروم، دفاع از حقوق اقلیتهای تحت ستم به زبان این کشور برگردانده شده است، دیده می شود که یکی از آرزویهای دیرینه زنده یاد دکتر عصمت شریف وانلی، آزادی کامل ملت کرد و حاکمیت دمکراسی در خاور میانه بود. متأسفانه او به طور دلخواه آزادی ملت کرد را در هر چهار بخش از کردستان، ندید و اجبارا مارا ترک گفت. بی تردید، فقدان او ضایعه ای برای ملت ما است. بهرحال این یک امر طبیعی است و ما انسان ها نمی توانیم بنا بر افسانه های رایج، عمر ایوب داشته باشیم. خوشبختانه و بکوری چشم دشمنان ملت کرد، دکتر شریف وانلی عمر طبیعی خودرا کرده بود و درزمان حیات تا آخرین لحظه دست ازمبارزه هم نکشیده بود. این فال نیکی برای مردم ما و افتخاری نصیب یاد نامه دکتر شریف وانلی است. در هر صورت مثلی است معروف که گویند "انسان به امید زنده است" و این امید در ما زنده خواهد ماند که آن روز، یعنی آزادی و دمکراسی در سراسر کردستان را با چشمان خویش ببینیم. این امید در شریف وانلی ها و در وجود همه ما بوده و خواهد بود. بدون شک ما وهمه بازماندگان، پرچم مبارزه خلق کردرا که در دستان پیشینیان ما و شریف وانلی ها که به حق برای آزادی ملت خویش دراحتزاز بوده است برزمین نخواهیم نهاد. احتمالا برخی دیگر ازماها نیز نتوانیم این آزادی را با چشمان خویش ببینم، اما هرگز نا امیدی در فردفرد ما رخنه نتواند کرد. یاد دکتر شریف وانلی جاوید و گرامی باد.

من در کنگره ای به مناسبت هفتادمین سالگرد قرارداد لوزان و درهمان سالن و درآن ساختمانی که سران کشورهای پیروز بعد از جنگ جهانی اول، قرارداد معروف به عهد نامه 24 ژوئیه سال 1923 لوزان را امضاء کرده بودند، افتخار آشنائی با زنده یاد، دکتر عصمت شریف وانلی را پیدا کردم. ایشان از پیشکسوتان ما بودند. درآن کنگره و دیدار که توسط یکی از سازمانهای مبارز کرد ترتیب داده شده بود، بیشتر روشن فکران کرد از جمله زنده یاد شریف وانلی و هم ولایتی جوان ترم دکتر مهرداد ایزدی از دانشگاه نیویورک ودیگران که نامشان را به خاطر ندارم به عنوان سخنران حضور داشتند. زنده یاد، دکتر عصمت شریف وانلی این شخصیت مبارز و استثنائی کرد جسه ای بسیار لاغر و کوچک داشت، اما نیروئی به بزرگی و توانائی کوههای کردستان. بار دیگر که اورا دیدم در بروکسل بود که در آن زمان ریاست پارلمان کردستان درتبعید را بر عهده داشت. اگرچه من به شخص با موجودیت پارلمان کردستان در تبعید برای همه کردها در سراسر کردستان زیاد موافق نبودم، اما این کار اقدامی بس متهورانه و استثنائی بود که شریف وانلی ریاست سمبولیک این پارلمان را بر عهده داشت و یکی از بنیان گذاران آن بود. در واقع هر نوع فعالیت کردها در خارج از کردستان حتا ازجمله تشکیل پارلمان در تبعید یک نوع لگام مهار کردن بر دهان دیکتاتوران حاکم بر منطقه می تواند باشد.

متأسفانه جامعه کرد روشن فکر و فعال سیاسی به اندازه کافی ندارد، بنا بر این از دست رفتن هر پیشمرگه ای چه پیشمرگه با قلم باشد یا با اسلحه اگر حتا با مرگ طبیعی هم باشد خلائی به سختی جبران پذیر است و جانشسنی و پر کردن چنین خلائی زمان بس طولانی می خواهد.

من هرگز از یاد نمی برم، هنگامی که دشمنان خلق کرد، زنده یاد دکتر قاسملو را بر سر میز مذاکره ترور کردند، یک رادیو محلی آلمانی با من مصاحبه ای داشت و از من پرسیده شد: نظرم را درباره ترور دکترقاسملو بگویم که این ترور چه ضایعه ای به ملت کرد وارد آورده؟ من بدون وقفه و فکر کردن گفتم: "احتمالا سی دگر سال طول خواهد کشید که دکتر قاسملوئی در جامعه کرد ظاهر شود. دشمن می دانست و می داند چکار می کند". اکنون بعد از ترور میکونوس تقریبا دست از ترور فیزیکی کشیده است اما به ترور شخصیتی سران احزاب مترقی و فعالان سیاسی و دامن زدن به "تفرقه بیانداز و حکومت کن"، ادامه می دهد. من حتا دامن زدن به تفرقه احزاب سیاسی را یک نوع ترور می دانم و دستهای نامرئی در پشت آن می بینم که آرزو دارم سران کرد یک کم به آن فکر کنند و دست دوستی برای هم دراز نمایند.

در پایان اگر نتوانستم در مراسم خاکسپاری این همرزم گرانقدر افتخار حضور داشته باشم، بازماندگان با بزرگواری خود بنده را خواهند بخشید، چون تازه از مسافرت کاری کردستان و نیز از شرکت در کنفرانسی درلندن بازگشته بودم و تا لحظه آخر در جریان نبودم. در هر صورت ارزوی صبر و بردباری برای همه بازماندگان آن شاد روان و همه هواداران و ملت شریف کرد را دارم و فقدان شریف وانلی را به ملت کرد تسلیت می گویم.

هایدلبرگ، آلمان فدرال 17 نوامبر 2011 دکتر گلمراد مرادی
g-moradi@t-online.de