تنها یک گودال

جُمجمه های پر از حرفهای بی مغز
خلوتی از دلهره های بی محتوا
جریانی از پنجه های سهمگین شاهین ترازو
که خوابهای سنگین را با منقار وزن می کند
و به گزاف ترین نرخ پوچی به اهلش می فروشد
سهم ,سهم تشویش فرداهای مذاب درکوره ی انسان سوزی ست
و ریسمان التماس به دور گردن اسب باد روی رهایی
تیماردار را طاعون خوش باوری گرفته است
بی شمار عتیقه های ذهن
که سمسارهای بی خردی از زیر خروارها سال بیرون کشیده اند
و با زبانی چرب
دل قربانیان را بر آشفته اند
جوشیدن اکسیر وجدان و تعمیم یافتن به ذرات خفته در سلولها
بیداری ممنوع است
دریاها در چشمها غرق شده اند
و سوزی از روزنه ی امید
برف گرمی را سالیان دراز است که باریده
کاش ,کاش این گودال پُر آب
به اقیانوس برسد

ایران /مهر ماه ۱۳۹۰