دو دنیا

کتاب اگر
با عشق نوشته شود
زنده خواهد ماند
هر کتابی.

نوشته اگر
به زندگی
روشنی دهد
همیشه خواهد درخشید
هر نوشته ای.

اینک
من و تو
رو در روی هم
ایستاده ایم.

اینجا "چار زندان نیست"
دو دنیا ست
چشم در چشم.

دنیای من
دنیای تو.

و ما هر دو
در خود غوطه می خوریم.

تو در خویش بسته ی خود
فرو می روی
و
کوچکتر می شوی

و آن همه
خون و استخوان
که از جهان من ربوده ای
به کارت نمی آید.

بازی می کنی
بازی می دهی
در بازی تلخ اندیشه ای
که دیریست
اندیشه را
چون عشق
به آتش سپرده است
و
در تنها مدار کوچک شونده ی افول
به قهقرا می رود.

در دنیای من
آدم
هنوز زنده است.

انتخاب می کند
اشتباه می کند
به آن اعتراف می کند
اما
نه با شکنجه.

و
دوباره
انتخابی دیگر.

در دنیای من
همه چیز
همیشه
بهترین نیست.

همه ی گلها
همیشه خوش بو نیستند.

همه ی رنگها
همیشه همانطور نمی مانند.

وقتی
بهار به سوی پاییز می رود
نه
سبز
سبز می ماند
نه
سرخ
سرخ.

در دنیای من
امید اما
همیشه زنده است.

همه می دانند
که دوباره بهار می آید.

که زمستان
هیشگی نیست
که
زمستان هم
درسهایی دارد.

دردنیای من
هیچ دروازه
و
دری نیست.

و
می بینی
که چگونه از تو
می گریزند
تا
نا پاکی نشسته از تو
بر اندیشه را
درجهان من
از خود بشویند.


اینجا
"چار زندان نیست"
دو دنیاست
و آن دو
رو در روی یک دیگر
صف کشیده اند:

یکی
در خود فرو می رود
تا بپوسد
یکی
از خود عبور می کند
تا بشکفد.