ملتی که برای اعدام فرزندان خود هورا می کشد؟

رژیم جمهوری اسلامی ايران روز چهارشنبه با اعدام عليرضا ملا سلطانی متهم به قتل روح الله داداشی، از قوی ترين مردان ايران که بر طبق قوانین جهانی زير سن قانونی بود. بار دیگر با بی توجهی به پیامها و هشدارهای مجامح جهانی و حقوق بشری وی را در ملاء عام اعدام کرد. اعدام اين متهم در حالی رخ داد که وی تنها ۱۷ سال سن داشت و عفو بين الملل و سایر سازمانها و شخصیتها جهانی و ایرانی در نامه های برای مقامات جمهوری اسلامی خواستار توقف اجرای حکم اعدام وی شده بود.

این اولین بار نیست که رژیم جمهوری اسلامی دست به اعدام نوجوانان و جوانان زیر 18 سال می زند. پس از سی خرداد 1360 کم نبودند نوجوانان و جوانانی که بدون محاکمه و در دادگاههای فرمایشی پس از چند دقیقه به خاطر خواندن یک نشریه به جوخه های اعدام سپرده شدند. در آن زمان به خاطر اینکه جهان و مسئولین حقوق بشری و دولتی جهانی به خواب رفته بودند و یا منافع جهانی و ملی آنها اجازه اعتراض نمی داد، رژیم در سکوت جهانی، صمد دادوندها، نوراللهی ها ، دابشیلم ها و هزاران نفر نوجوان و جوان ایرانی را اعدام کرد و تا به حال نه مجامع حقوق بشری جهانی و نه دولت های جهان یک کار اصولی و محکم جهانی برای توقف این حرکت های ضد انسانی رژیم بصورت جدی انجام نداده اند و تنها با دادن چند خط اطلاعیه و بیانیه در میدیا اعترض نموده اند و پس از چند روز این حرکت های غیر انسانی و مخالف حقوق جهانی از یاد می رود.

سئوال من به عنوان یک فعال مدنی و حقوق بشری این است تا کی ما باید شاهد این نقض حقوق بین الملی رژیم ایران باشیم و تا کی دولتهای جهان یا سکوت خواهند کرد و یا فقط بیانیه و اطلاعیه خواهند داد.

آیا زمان آن نرسیده است که دولتمندان جهان، وقتی که مقامات مسئول رژیم برای دروغهای خود در رابطه با اعدام نوجوانان میگویند" قاتل اين ورزشکار از نظر بلوغ شرعی به سن ۱۸ سال رسيده بود. ملاک عمل در قانون بلوغ شرعی است که بر اساس ماه های قمری محاسبه می گردد" را با قدرت در مقابل آن ایستاد و انها را به دادگاههای جهانی بکشانند تا پاسخ این جنایت ها را بدهند.

این دهان کجی رژیم به جامعه جهانی تا کی باید ادمه داشته باشد. در حالی که همه مردم جهان می دانند، عليرضا ملا سلطانی متولد دی ماه سال ۱۳۷۲ بوده و هنگام اعدام ۱۷ سال و هشت ماه سن داشته است.

پس چاره کار به نظر من جز مبارزه جهانی مداوم و پیگیر با رژیم ایران که نرمهای جهان را به رسمیت نمی شناسد چیز دیگر نیست.

دولت های جهان باید خوب بداند تا زمانی که به خاطر منافع اقتصادی خود سکوت کنند، پاشنه این در بر روی همین محور خواهد چرخید. مگر نه این است که بر طبق معاهدات بين المللی اعدام افراد زير سن قانونی قويا ممنوع است. آیا بیش از 30 سال نقض این معاهده از طرف رژیم ایران کافی نیست و یا نکند جوانان ایرانی خونشان رنگ دیگری است ؟!

حال سئوال من از روشنفکران، فعالان حقوق بشر و مردم ایران است.

به نظر من همه این مشکلات که در جامعه ما حاکم است همه آن به رژیم جمهوری اسلامی بر نمی گردد. قسمت زیادی از رشد خشونت به ما هم بر می گردد. ملتی که به خشونت عادت کرده است باید آگاه شود.

مردمی که امروز در مراسم اجرای حکم اعدام عليرضا ملا سلطانی در کرج شرکت کردند و ان را دیدیم خود نشانی از مدنی نبودند قسمتی از ملت ما دارد .در این حرکت غیر انسانی رژیم، حدود ۱۵ هزار نفر جمع شده بودند که چه چیز را نگاه کنند. مردمانی که خود آنها و یا فرزندانشان احتمال دارد در آینده به خاطر مسائلی همانند این و یا مسائل دیگری که مسبب آن دولت و حکومت است به بالای دار کشیده شوند. ملتی که حدود ۱۵ هزار نفر از آنها در یک شهر وقتی که قربانی خشونت که حکومت گران در چند سال گذشته خود در خیابانها با لباس شخصیها و بسیجیان مروج رشد و گسترش آن بوده اند به سمت چوبه دار می برند به جای اعتراض به این نقص حقوق انسانی به جای فریاد علیه بانیان خشونت فرياد می زنند و رگ های گردن خود را بزرگ می کنند و به کسی که خود قربانی خشونت است فحاشی می کنند و یا عده ای دیگر سوت و کف می زدند چه بوی از مدنیت برده اند. تا زمانی که در این کشور برای این جنایت ها هزاران نفر جمع می شوند نباید امید به تعغیر فرهنگی اصولی داشت.

سئوال اینجا است. پس کجایند رهبران احزاب سیاسی، فعالان حقوق بشری، فعالان عرصه فرهنگ و کار مدنی. چرا ما تا به حال در طول این 32 سال نتوانسته ایم کار خود را کمی پبش ببریم. آیا این نشانه کم کاری همه ما نیست؟ چرا 15 هزار نفر از هموطنان ما به جای مخالفت با این حرکت ها برای ترویج خشونت سوت می زنند. پس به نظر من تا دیر نشده است باید یک بررسی درستی از این شرایط نمود. متاسفانه اپوریسیون سیاسی و حقوق بشری رژِیم ماشین اطلاعیه و بیانیه شده است و هر روز بیانیه ای را صادر و تعدادی پای ان را امضا می کنند و فکر می کنند که رژیم با این بیانیه ها سرنگون و یا عقب نشینی می کند. هموطنان عزیز این کار ما دردی از جامعه ما دوا نخواهد کرد. بیاییم به جای بیانیه دادن که هیچ مسئله را غیر از اینکه افراد خودشان را راضی کرده باشند دست بر داریم و همانند سایر ملت های جهان به فکر یک چاره واقعی و اصولی برای خودمان، ملتمان و آینده ایران باشیم.

این کم کاری ماست که رژیم گستاخانه برای یک ک