به جان باختگان شهریور ۱۳۶۷
"خرمن سوخته" ی میهن
و دیوان پلید
خارها ،بس که به دل ،
زین غم جانکاه خلید.
خاک را،
چون که بدینگونه ،
تو ویران بینی
تیغ بسیار،
چنان آخته،
بر جان بینی !
دیو و دجال به تخت اندر
و دانا دربند
کارها بسته ودل ها پر رنج
شادی ودوستی ودلجوئی
بی نشان،
کم تپش وبی آهنگ
جادو وجنبل،
ومردار پرستی ،در کار
روح ودل خسته،
روان ها بیمار
سفله پروردن
وپرخاشگری،
نقل هر مجلس،
واندیشه گری،
کم خریدار ،تو گوئی بیکار!
جوجه ها،
چون که سر از تخم برآرند،
خاک را سوخته بینند،
توان ها بیمار،
شهر آلوده وپر دود وکثیف،
بوستان بی گل وگلبن،
همه تن ها تبدار!
های،
چون است که بیدار دلان،
خفته یا خویش،
به خفتن زده اند ؟!
از چه رو،
با چه سخن، این همه سال،
از رها کردن جان ،
تن زده اند؟!
تا به کی،
بلبل وشاعر خاموش
تا کجا نسل ،
تهمتن زده اند ؟!
ننگ بادا ،
به من ار لب بندم ،
لعن و نفرین و بد وبد نامی
به من وما وتو و هم نسلان ،
گر نشینیم وببینیم چنین،
به عزیزان وطن ،
در ودروازه ومعجر بندند.
۲۵ شهریور ۱۳۹۰
yahyavibabak@gmail.com
