شاید این نوشته کوتاه تلنگری باشد به آنانی که به جای بررسی عمق وقایع، جذب میدان رسانه ای حکومت اسلامی می گردند و آن حکومت و سردمدارانش را دوباره مطرح می سازند. فراموش نکنیم که اکثریت مردم ایران اصلا حرف های حکومتی ها را نمی شنوند، حرفهای ما که جای خود دارد. آنانی که نوشته های ما را می خوانند احمدی نژاد و نقدی و خامنه ای را بهتر از من و شما می شناسند. | |
ساده اندیشی بسیاری از روشنفکران ما حاصلش افتادن در دام سناریو سازان حکومت اسلامی است.
مسئله هولوکاست، محو اسرائیل از روی زمین، پاک کردن خلیج مکزیک از آلودگی های نفتی، فرستادن تیمی برای مهار کردن تشعشعات اتمی در ژاپن و اخیرا فرستادن سپاه صلح به لندن همه و همه به منظور مطرح کردن حکومت اسلامی در رسانه هاست. هر چه واکنش وعصبانیت روشنفکران ایرانی و خارجی از اینگونه افاضات بیشتر باشد، جمهوری اسلامی در تحقق اهداف سناریوسازانش موفق تر است.
این همان تاکتیکی است که مدیر کم سواد ولی با استعداد روزنامه ی کیهان را "حسین شریعتمداری" کرده است. او کسی است که سناریو میسازد برای مطرح شدن. بعد از رسانه ای شدن موضوع سناریو بقیه کارها بطور خود به خودی توسط روشنفکران مخالف مجانا برای او صورت می گیرد.
چاپ یک آگهی و یا یک مقاله در یک رسانه هزینه دارد. مهمتر آن که بسیاری از رسانه ها حاضر به دریافت سفارش از روزنامه کیهان برای درج یک مطلب و یا مقاله نیستند. سناریو سازان جمهوری اسلامی از سادگی روشنفکران ایرانی و غیر ایرانی سواری می گیرند. تیراژ روزنامه ی کیهان در ایران بسیار پائین است. اما رسانه های مخالفین حکومت اسلامی در سطح گسترده ای روزنامه ی کیهان و مدیر آن را در سطحی وسیع مطرح می کنند.
متفکرین ایرانی مخالف حکومت اسلامی بویژه آن هائی که خود را به اصطلاح "چپ" می دانند، در مقابل وقایع اخیر در انگلیس سکوت کرده اند. گویا تئوری های پرلتاریائی با آنچه که اتفاق افتاده همخوانی ندارند. خبری از تحلیل طبقاتی و اینکه شورشیان (انقلابیون) در انگلسی میخواهند حکومت کنند نیست. در مقابل آن ها که جرات کردند چیزی بگویند آن هائی هستند که حکومت اسلامی تحریکشان کرده و به نقد اظهارات حکام ایران پرداخته اند.
صدای آمریکا و رسانه های مشابه آن، با همه ی روشنگری هایشان در مورد اوضاع ایران، آگاهانه و یا نا آگاهانه غالبا دنباله رو سناریوی حکومت اسلامی می گردند. منظور پاسدار نقدی این نیست که سپاه صلح به انگلیس بفرستد. منظور آن است که روشنفکر را عصبانی کرده و او را مجانا به بلندگوی حکومت اسلامی تبدیل کند. آقای نوری زاده نویسنده آزاده و شجاع، با همه ی هوش و سوادش گاهی به دام سناریوهای حکومت اسلامی می افتد.
جامعه دموکراتیک و آزاد انگلیس آماده ی پذیرش جنبش های اعتراضی در چهارچوب همان جامعه. جامعه ای که حقوق فرد را به لحاظ قانونی محترم و غیر قابل تجاوز می داند. همانطور که یک قاتل حرفه ای نماینده یک جامعه نیست، رفتار یک یا چند مامور انتظامی، نشانگر رویه ی عمومی در جامعه نیست. بیکاران در انگلیس، که اکثریتشان مهاجر و یا از خانواده ی مهاجرین هستند، به لحاظ مادی، تحصیلات و فرهنگ در فقری عمومی بسر می برند. گروهی از جوانان این قشر اجتماعی، برخلاف والدین شان، جرات اعتراض داشته و آماده بیرون آمدن از این وضعیت به هر قیمت هستند. هیچ گروه اجتماعی در انگلیس قدرت جذب این جوانان را ندارد. احزاب و گروه های اجتماعی در انگلیس از درون جامعه ای دموکراتیک بیرون آماده و به حقوق انسان و عدم تجاوز به آن اعتقاد دارند. هیچ گروه اجتماعی در انگلیس دزدی و غارت را راه پیشرفت فردی و اجتماعی نمی داند. در جامعه دموکراتیک، در عمل، فرار از پرداخت مالیات با ترفند های حقوقی، دزدی محسوب نمی شود ولی برداشتن اشیا از یک فروشگاه بدون پرداخت قیمتش دزدی است. خوب یا بد، زشت یا زیبا، این ها جزئی از ارزش و اخلاق جامعه هستند.
پاسداری از حقوق بشر باید مبتنی بر احترام به حقوق بشر باشد. رعایت این احترام گاهی تبدیل به چشم اسفندیار آن می شود. حقوق بشر مالکیت افراد را محترم می داند. تشخیص و جلوگیری از تجاوز به این مالکیت را قانون مشخص کرده است. نحوه ی رفتار خود این قوا نیز می بایست بر اساس قانون باشد. تیراندازی نکردن به سوی غارتگران دقیقا رفتاری است بر اساس قوانین انگلیس. پاسداری از حقوق بشر حوصله و هزینه می طلبد.
حرف آخر
شاید این نوشته کوتاه تلنگری باشد به آنانی که به جای بررسی عمق وقایع، جذب میدان رسانه ای حکومت اسلامی می گردند و آن حکومت و سردمدارانش را دوباره مطرح می سازند. فراموش نکنیم که اکثریت مردم ایران اصلا حرف های حکومتی ها را نمی شنوند، حرفهای ما که جای خود دارد. آنانی که نوشته های ما را می خوانند احمدی نژاد و نقدی و خامنه ای را بهتر از من و شما می شناسند.
سهراب البرز، ١٣ آگست ٢٠١١
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
