این، ۲۳ خرداد است که سالروز قیام دلیرانه مردم ایران، برای زدودن فاجعه شرکت در انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ می باشد و باید ۲۳ خرداد را گرامی داشت، اگر نبود قیام ۲۳ خرداد، رژیم به همه جهانیان با فیلم و عکس و خبرنگار و ...؛ اعلام کرده بود که "مردم ایران ۸۰ در صد به کل نظام و ۲۴ ملیون رای به احمدی نژاد داده اند ".
این جمهوری اسلامی است که ۲۲ خرداد را گرامی می دارد
در راهپیمایی ۲۵ بهمن و بعد باید با تمام توان شرکت کرد
مردم مبارز و آزاده و خردورز و ضد ارتجاع، ایران، میدانند که ۲۲ خرداد ۸۸ روز بسیار شومی برای ایران و ایرانیان بود ، روز فریب بزرگ و شکستی سهمناک روزی که "جمهوری اسلامی" با فیلم و خبر و خبرنگار و ...؛ به سراسر جهان؛ چنین مخابره کرد که "مردم ایران در مشارکتی ۸۰ در صدی کلیت رژیم را تایید کرده و با ۲۴ ملیون رای مجددا احمدی نژاد را برگزیدند"؛ آری این روز بسیار شومی برای ملت ما بود و هست، و حقیقتا می توان گفت که اگر نبود قیام مردم در ۲۳ خرداد، نه جنبش سترگِ، خواهانِ "جمهوری ایرانی" سال ۸۸ و ادامه تا کنونی آن، که رژیم را تا این حد متزلزل و سست تر از همیشه، دچار زلزله های مداوم کرده، بوجود می آمد و نه شاید خیزش های آزادی خواهانه مردم منطقه در این برهه، براستی که مردم ما طلایه داران این بهاران خاورمیانه و ...هستند پس ۲۲ خرداد حتما در تاریخ ایران به عنوان روزی شوم، ثبت خواهد شد، که اساسا قیام ۲۳ خرداد برای زدودنِ آن "شکست ایران بر باد ده"، بود ، قیامی که برای آن و برای جنبش زاییده آن مردم بزرگ ایران باز آن اعجاب قیامهای تاریخی خود را به رخ کشیدند و وقتی "ایران در خطر قرار گرفت"، به یکباره مرد وزن و پیروجوان وکودک وهمه وهمه، به میدان آمدند. و البته و البته با پرداخت بالاترین هزینه ها، فدا کردن هستی و جان خود و عزیزان خود. اما ۲۳خرداد یقینا اعتراض مردم ما به همه "دعوت کنندگان به شرکت در انتخابات"، نیز بود،بویزه به اصلاح طلبان و "ملی-مذهبی" ها، آری مردم ما به خوبی بیاد دارند که در آغاز اصلا نمی خواستند در انتخابات شرکت کنند، زیرا سی سال بود که رژیم را، همه رقم، آزموده بودند. ولی اصلاح طلبان همراه با کسانی که خود را "ملی-مذهبی" می نامند، وهمچنین چپ های "تاریخا دنباله رو"؛ با هدف کشاندن هر چه بیشتر مردم به پای صندوق رای، که بدیهتا رژیم به آن "فضای باز تبلیغاتی" اختصاص می دهد، با بوق و کرنا و ترفندهای گوناگون تبلیغاتی، که دستگاه های خبر پراکنی بین المللی هم(با ا هدف ویزه خود) آنرا پوشش و آب و تاب میدادند، به جان مردم ما افتادند که: "برای رهایی از، بلای احمدی نژاد، و پیش رفتن در راه رهایی از، بلای خامنه ای، نیازی به تظاهرات و اعتراضات خیابانی و ....؛ نیست، این کار ها اصولا بد است . ما به شما اطمینان می دهیم که راه ساده و بی هزینه ای وجود دارد، و آن شرکت در انتخابات است ، اگر شما بطور انبوه در انتخابات شرکت کنید ما به شما اطمینان میدهیم که حکومت قادر به تقلب نخواهد بود و حتما احمدی نژاد کنار خواهد رفت و..." آنها می گفتند: " باور کنید! ما خود درحکومت بوده و هستیم، پس می دانیم چطور است و...". گرچه مردم ما به خاطر سوابق این "آدمها" به درستی به آنها شک داشتند اما باران تبلیغاتی آنان و پوشش وسیع دستگاه های خبر پراکنی خارجی، گویی فرصت اندیشیدن کافی را از مردم سلب کرده بود . آری شب ۲۲ خرداد، وقتی "نتایج انتخابات " اعلام شد، ظلمت شرکت در انتخابات، ایران را سراسر تیره کرد. اما این "دعوت کنندگان" همچون کسانی که "کارشان" را کرده بودند، به خانه های خود رفتند. آنان تا امروز کمترین انتقادی از خود در بوجود آوردن فاجعه نکردند. هیچکس که پیش بینی نکرده بود که مردم در ۲۳ خرداد، قیام خواهند کرد. اینگونه امور، اصلا قابل پیش بینی نیست. پس لحظه ای تصور کنیم اگر مردم بپا نمی خواستند و قیام شکوهمند ۲۳ خرداد را نمی آفریدند، آنگاه خامنه ای با آن ۴۰ ملیون رایی که برای نظام و ۲۴ ملیونی که برای احمدی نژاد گرفته بود تا بحال چه بر سر مردم ما و ایران آورده بود، یک قلم، مثلا در پرونده اتمی، با شاخ و شانه کشیدن برای ابر قدرتها، که ما ۴۰ ملیون رای داریم و ...؛ شاید تا بحال کشور را به باد حملات نظامی خارجی ها داده بودند، (مثل لیبی کنونی) و ....؛ آری در این صورت مسئولیت این فجایع به دوش "دعوت کنندگان مردم به شرکت در انتخابات" بود. اینکه چنین فاجعه ای رخ نداد از بار مسئولیت این دعوت کنندگان نمی کاهد، بر عکس بخاطر هزینه هایی که مردم از جمله برای مقابله با آن "فاجعه"، پرداختند و جان بهترین فرزندان این مرزوبوم را "فدا" کردند، اینان حتما و حتما مسئولند و حتما روزی باید پاسخگو باشند. اما متاسفانه مساله فقط این نیست که "دعوت کنندگان مردم به شرکت در انتخاباتِ فاجعه بار ۲۲ خرداد ۸۸ " تا کنون در مورد این "عمل "خود سکوت کرده اند. بلکه فراتر از آن است. گر چه مردم ما با بزرگواری همیشگی ایرانی-تاریخی خود تا بحال به این "دعوت کنندگان" فرصت داده اند و در قیام ۲۳ خرداد و بعد با شعار تاریخی "موسوی! موسوی! رای مراپس بگیر" یا "برادر شهیدم رای تو پس میگیرم" ، به آنها بزرگوارانه گوشزد کرده و باز فرصتی برای جبران داده اند. اما حقیقت این است که آنها دو دسته اند.
۱- اصلاح طلبان و سیاسی-مذهبی" هایی که خود را "ملی-مذهبی" می دانند اینها از همان اول، یعنی ماهها پیش از انتخابات ۸۸ که مردم را دعوت به شرکت در انتخابات می کردند در واقع "هدف اصلی شان"، "بودن" یا "رفتن" احمدی نژاد، نبود بلکه هدف اصلی واصلی! آنان پیشگیری به هر قیمت از "نه گفتن مردم به جمهوری اسلامی" بود و هست، آنان می ترسیدند که مردم بطور وسیع انتخابات را تحریم کنند و بدین وسیله تنفر خود از کل رژیم را به اطلاع جهانیان برسانند ، هدف اصلی اصلاح طلبان و ملی-مذهبی ها پیشگیری از چنین رخدادی بود(و هست) آنان به ترفند های مردم فریبانه متوسل شدند، آری وقتی آنها به مردم "قول" میدادند که اگر "بطور انبوه" در انتخابات شرکت کنید "رژیم نخواهد توانست تقلب کرد"، می دانستند که "دروغ" می گویند، آنها از این که اگر مردم بطور انبوه در انتخابت شرکت کنند خطر بیرون آوردن احمدی نژاد با "۲۴ ملیون رای" از صندوقها در انظار جهانیان و ...؛ وجود دارد کاملا آگاه بودند حتی پیش از انتخابات با وضوح کامل چنین ریسکی، و اتفاقا همین رقم رای ۲۴ ملیونی احمدی نژاد برای شان بخوبی تشریح شد اما آنها در پاسخ، برخورد های توهین آمیز و دروغ پراکنی کردند. پس از انخابات از میان اصلاح طلبان تنها آقایان کروبی و موسوی در کنار مردم ماندند، و تا آنجا که بخاطر دارم صادقانه رفتار کردند. اما آن دستگاه های خبر پراکنی خارجی که وظیفه اصلی خود را ساختن و شکل و جهت دادن به افکار عمومی مردم در این جا یا آنجای جهان می دانند(بویژه ان که عموما بیشترین شنونده را در ایران دارد ) دست به ترفندی زدند. آنان که از شعار کنایه آمیز "موسوی! موسوی! رای مرا پس بگیر"،
نفرت مردم از فریب "شرکت در انتخابات ۸۸" را، درک کرده بودند، فورا دست بکار پاک کردن این شعار با جایگزینی آن با شعار خود درآورده "رای من کو " که ترجمه شعارانگیسی " where is my vot " (به زبان آن دستگاه خبرپراکنی) است، شدند
اصلاح طلبان، سیاسی-مذهبی ها، چپ های دنباله رو هم هرکدام بنا به "مصلحت خود" از این سانسور "شعار مردم " و تقلب در آن، استقبال کردند که در سطرهای زیر توضیح می دهم ولی همین جا بگویم که :
الف- دستگاه های خبر پراکنی مزبور، اصلاح طلبان، سیاسی-مذهبی های(ملی-مذهبی)، هرگز و مطلقا هرگزشعار "موسوی! موسوی! رای مرا پس بگیر" را یاد آوری نمیکنند.
ب- شعار! "رای من کو" در ایران داده نشد. در حالی که قیام ۸۸ وجنبش ادامه آن اولین خیزش های مردمی تاریخ است، که به ابتکار آفرینندگان بزرگ آن، بطور زنده در دنیا پخش شده، پس اسناد تصویری و صوتی همه لحظات آن به وفور در دنیا در دسترس همه و مطلقا همه، است.
ج - اصلا عبارت "رای من کو" به زبان فارسی آهنگِ شعار ندارد و قابل سردادن نیست.
د- تفاوت معنی شعار "موسوی! موسوی! رای مرا پس بگیر" و "رای من کو" روشن است، اولی با فعل "پس گرفتن یا پس دادن " که در فارسی به معنی ابطال معامله و بر گرداندن کالای فروخته شده است ، و نه تعویض آن، یا مذاکره پیرامون معاملهئ و زمانی به کار برده میشود که می خواهیم "عطایش را به لقایش ببخشیم، و بر گردیم به نقطه آغاز، یعنی نقطه پیش از شروع، معامله و ..؛ یعنی می گوییم "معامله ما با این طرف اصلا جور نمی آید یا او به هیچوجه کالای مورد نظر ما را ندارد". در حالیکه "رای من کو"، با فعل "جستجو، جستن" رایی است که گویا "گم شده است " و مثلا اگر پیدا شود، مساله قابل رفع و رجوع است، یعنی شعار دهندگان به حاکمیت می گویند "خوب نگاه کنید! شاید اشتباهی رخ داده باشد"، بهر حال تفاوت اساسی این دو شعار در این است که اولی به معنی پشیمانی از شرکت درانتخابات است. در حالیکه شعار "رای من کو"، شعاری است اصلا "انگلیسی" و به معنی تقاضای "بازنگری در انتخابات" است و هر گز در تظاهرات ایران سرداده نشده.
خوب با این توضیحات به نظرم روشن است که چرا "دعوت کنندگان مردم به شرکت در انتخابات"، متحدانه می کوشند شعار مردم: "موسوی! موسوی! رای مرا پس بگیر"، را نابود کنند.
همانطور که گفتم هدف اصلی اصلاح طلبان و "ملی-مذهبی" ها از "هل دادن" مردم بسوی صندوقها در انتخابات ۸۸، پیشگیری از تحریم، که به معنی اعلام انزجار از کل رژیم در انظار جهانیان می باشد ، بود. آنان از قیام ۲۳ خرداد ۸۸ تا کنون هم هدف اصلی شان "باز گرداندن مردم بسوی نظام" است. آنها در این دو سال گذشته در باره مسولیت اقدام "ضد مردمی" خود در خلق فاجعه ۲۲ خرداد سکوت کرده بودند، اما اکنون گویی یواش یواش باز دارند "نیش" زهر آلود خود را می نمایانند آنان می دانند که مردم آماده اند تا به هر بهانه ای در تظاهرات علیه رژیم شرکت کنند، آنان میخواهند با سو استفاده از این تمایل، مردم را دچار "غفلت" کرده و با گنجاندن "۲۲" خرداد به جای "۲۳" خرداد، در تاریخ جنبش دست برده به خیال خود با یک تیر سه نشان بزنند، ۱- شرکت در انتخابات ۲۲ خرداد را درست جلوه دهند و آن را از یک روز سیاه در تاریخ ایران، به روزی "درخشان" بدل کنند. ۲- لکه ننگ را از خود در دعوت مردم در چنین انتخابات "فاجعه باری" را بزدایند ۳- باز نقشه خود برای "باز گرداندن مردم بسوی باتلاقِ "جمهوری اسلامی" را رقم بزنند.
۲۲ خرداد روز شومی در تاریخ ایران است، این جمهوری اسلامی است که آن را گرامی میدارد.
همانا ۲۳ خرداد، ۲۳ خرداد و ۲۳ خرداد سالروز قیام پر شکوه مردم ایران، که چارستون رژیم رادرهم شکست و تا کنار زدن تمامیت آن، هوشمندانه، بطور شبانه روزی، در کمینش نشسته است، می باشد
اما چپ های "تاریخا دنباله رو " اولا اینکه اینها اصولا هیچوقت راهی برای خود، جز دنباله روی، نمی بینند، امیدوارم نظرم را در باره علت اساسی و تاریخی آن، در نوشته ای دیگر شرح دهم. اما اینان که در انتخابات ۸۸ چه بطور صریح ، چه بصورت کجدارو مریز، در انتخابات شرکت کرده بودند هم به بنا خصوصیت تاریخی خود در دنباله روی و هم به دلیل همآوزی شان در فاجعه انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ با اصلاح طلبان و "ملی-مذهبی" ها، راه باز گشتی برای خود "نمی دیدند"(درحالی که اگر صادق باشند چنین راهی است)، از ۲۳ خرداد ۸۸ بویژه خودرا ناچار دیدند که به آقایان موسوی و کروبی بچسبند(هر چند آنها، اینها را تحویل نمی گیرند)، متاسفانه خواستند خطا را با خطا "جبران" کنند، راهی که جز قطور کردن بیشتر پرونده خطاهایشان، ثمری نخواهد داشت. بنابراین از تعویض شعار مردم با شعار اصلا انگلیسی "رای من کو" استقبال کردند. شعار صریح مردم، از ۲۳ خرداد، هر شب، بالای پشت بام ها، یعنی "مرگ بر دیکتاتور" که همراه با شعار "الله اکبر" سرداده می شد، و در تظاهرات های ۸۸ مرتب در خیابان ها فریاد کشیده شد، شعار "جمهوری ایران"، و...؛ را، مسکوت گذاشتند، از جمله به این دلیل که اصلاح طلبان و ملی-مذهبیها، این شعارهارا بد و ساختار شکنانه می نامیدند، و از آنها ابراز "تبری"، می کردند. در تمام دوره تظاهرات ۸۸، اعلامیه هایِ چپهایِ دنباله رو، نه بر پایه خواستهای مردم که در خیبانها فریاد می شد و فیلم و عکس آنها همه جا بود و هست، بلکه بر پایه بیانیه های آقای موسوی تنظیم میشد، منتها اینان دیگر "کار کشته" شده وبرای آینده نگری "گاف" نمی دادند، اگر "آنها" رسما می گفتند "جمهوری ایران" بد است اینان در مورد "جمهوری ایران" سکوت میکردند ولی مرتب ازحرفهای "خوب" آقایان کروبی و موسوی سخن می گفتند و برجسته کردن آنها را در عمل "وظیفه عمده" خود می پنداشتند. وقتی "انتخابات آزاد" مطرح می شد اینان سکوت می کردند اما تا موسوی در بیانیه اش از آن حرفی می زد، اینان نیز قهرمان انتخابات "آزاد" می شدند، آری برای توجیه عقب ماندگی و دنباله روی خود دست به تحریف همین تاریخ دو ساله جنبشی می زنند که برای اولین باردر تاریخ جنبش های اجتماعی جهان، از همان آغاز همه اسنادش بطور تصویری -صوتی، غیر قابل انکار، در اختیار همه دنیا است. می گویند "ما اگر نگفتیم انتخابات آزاد، برای اینکه مردم نگفته بودند، ما اگر نگفتیم "نه به جمهوری اسلامی" برای اینکه مردم نگفته بودند، و ..."، در حالیکه خودشان می دانند که، تاریخ گویایِ همه جا موجود را، عبسانه دستکاری می کنند. آری
۲۲ خرداد ۸۸ روز سیاهی در تاریخ ایران است
پیش بسوی گرامی داشت قیام ۲۳ خرداد
علی جلال ۱۱/۰۶/۲۰۱۱
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد