با ما بمان تا صبح روشن

براي هاله ي سحابي،
آن اخترشب افروز ۱۱/۳/۱۳۹۰
(۱۱/۶/۱)
پروازجانت اي سبك بال سبك رو جان ما سوخت
در منتهاي اين شبا هنگام تاريك
مارا چه بايد كرد با اين درد جانكاه درون سوز
اي باتو صدهادرد و اندوه ازتباهيهاي دوران
اي با توصدها اخترشب تاب در اين كوره ره
ماندي تو رخشان و شب افروز
با ما خيال صبح روشن با سَحَرخند تو ماند
زان سوي ره روشن چراغ جان تو پرتو فشاند

مارا به ره مگذار و مگذر
سوي ديار جاودانان مهربانا!
ديدار هرروز و شبت با خيل رهپويان پر امٌيد فردا
پرواز را در اوج شب، براوج اين واديٌ دلگير
تا صبحدم آسان نمايد جاودانا!

اي با تو صد آهنگ محزون
از تلخكامي ها و از پرواز ياران
اي باتو غوغاي سرود رودباران
از رهگذار سخت پا ييز
تا موسم سبز بهاران

بامايي و در ما نميرد هيچ ياد ت
پويا بمان تا روشناي بامدادان
اين ماندگاري تا سحرگه نوش باد ت

با ما بمان،
با ما بمان تا صبح روشن
دراين شبان تيره ي رهپويه هامان
پرواز جانت اي پرستوي سبك بال
بادا نويد رويش گل در بهاران!
صدها،
هزاران
در لاله زاران!

علي رضا جباري (آذرنگ)

*****

درباورم چگونه بگنجد؟

درباورم چگونه بگنجد؟
درباورم چگونه بگنجد؟
اين رقص ديرپاي شيطان
برگرد آتش هماره ما،
ياران!
آنك چه رفته است بر اين خيل؟
كين دل سياه،
اين همه نيرنگ
اين شب پرست،
اين همه ترفند،
برخون آذرين سحر،
در رگ پگاه،
هردم غبارمرگ مي افشاند.
براين بهارباژگونه چه رفته ست؟
كين برگهاي خشك و زرد خزانش، هنوز نيز
مانده ست روي خاك.
و زير پاي رهرو
بس ترد، مي شكند، خرد مي شود.
تاكي ستيز بي امان فوج خزان با صف بهار؟
وين افت و خيزجنگل،
درگيروداررزم،
با ارتش خزان؟
وين ريزش دمادم گلبرگها به خاك،
درهركجاي دشت شررخيزلاله روي؟
اين زوزه هاي زردخزان در تن درخت،
وين رزميان جان به كف ارتش اميد،
بي وصلت بهار،
در خاك تابه چند؟
ديري است تا بهار ميايد از يك سو،
پرشور وپراميد،
بارويش دوباره جنگل،
با موج موج دريا،
سرشارازخروش
آوازسبزبلبل
با هفت رنگ گل
با قامت حماسي انسان پيشرو
سوي دگر خزان
كه همي كارد
اوبذرمرگ را ، چه به ناهنگام
درسبزجنگل و سرخ گل
ودر سپيد مهرباني و پاكي
اين درد تا به كي؟
وين دور تا به چند؟
علي رضاجباري(آذرنگ)

آذر88