چاه

بلندتر از تمام سایه ها
و کوتاهتر از فکر زنگ زده
آفت ,گرد و غبار می کند
در صحرای برهوتِ خجل
بی زیستن و بی خواهش
پر از حس تجمع در انبار متروکه
رویهم بی هدف ,سالهای سال بی نام
اصل خشکیده ای در دل
و تازه تر از هر چیز فرع توخالی
در مغز
کوفتند و کوفتند هر چه آب بود
اما هنوز سخت تر از هر سنگ
بربیهودگی ضربه می زنند
غریب با هر لبخند
خویشاوند بی چون و چرا با هر بغض
زنبورهای سیاه چاه بوی تعفن می دهند
وقتیکه نیش می زنند
و توبه نقب می زند بیشتر و بیشتر
اما منجلابی از پوسیدگیها
بالا می آید
می خشکانند هرچه درو کرده اند
در گذشت از فصلها
با کاغذی سپید اما سیاه
که می رود به قعر بیهودگی
و مترسک ته چاه
چقدر خوب کاهلی می کند در پراندن اینهمه سیاهی
مزرعه را باد می برد
بیابان برهوت خجل
بی زیستن بی خواهش
پرنده هاي سياه هنوز هم در پرواز

ايران-ارديبهشت 90