آن به که در گذر ا ز خاک
به جاپای خویش چندان به جِد نیندیشی
که ز بیتوته‌ی تو
بر این ذرّه گاهِ رها در عظیم ِ لایتناهی
بقعه یی به یادمانه بنا بنخواهد شد؛
گیرم که بر این سیاره
حضور ِ مختصرت
پر ثمر بوده باشد همی
یا سترون و بی بار.
****
بیهوده فخر ِ نام مفروش،
عبث افاده‌ی انبان ِ پر مایه مکن؛
تو خود گنجینه‌یی ا ز نبوغ ِ سرشار اگر حتّا
جهانیان را به میراث نهاده باشی،
تاریخ و تذکره ات
بی شبهه
خود در قیاس ِ بی در زمانی ِ قرن‌های نوری
فراموش می‌‌شود.
****
یکی به شگرفای وسعتِ هستی نظری بر بیفکن به تأمل:
هزار کرور کهکشان
خود در بطن خویش نطفه بر می‌‌بندد
به هر درنگ
و دیگر هزار
در می‌‌نوردد مدار زمان را
به آهنگِ عدم
به درنگی!
وحشتِ جانت ا ز زوال ِ محض چیست؟
پندار آ ز گون ِ مجاز ِ جاودانگی آموزه‌ی کیست؟
****
پذیرفتن ...
پذیرفتن ِ بی قید و شرطِ فنا شدن
و به پیشانی ِ مفهوم ِ هماره گی
انگِ "بزرگی" بر ننشانیدن ...آه
به لذتِ پرواز قناعت کن؛
بر متن ِ پرندِ لاجورد
ردّی ز گذرگاه پرنده به جا نمی‌‌ماند.
*******
تیبوران- ۲ می۲۰۱۱
جهانگیر صداقت فر
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
