اگر فراموشم کنی
پابلو نرودا
برگردان: گیل آوایی
16آوریل 2011
یک چیز را می خواهم بدانم
می دانی که چه جور است
اگر من نگاه می کنم در کریستال ماه
در شاخه سرخ پاییز از پنجره ام
اگر سوزان آتش را لمس می کنم
در خاکستر حس ناشدنی
یا پیکر چروکیده بدن
همه چیز مرا بسوی تو می کشاند
همچنانکه اگر همه چیز وجود دارند
رایحه ها، نور فلزات
قایق کوچکی بودند
تا مرا به آن جزء جزء تن تو بکشانند که در انتظار بودند
خوب حالا کم کم اگر تو از دوست داشتنم دست بکشی
من از دوست داشتنت کم کم دست می کشم
اگر به ناگاه فراموشم کنی
دنبال من نباش
چون پیشتر شاید ترا تا آن دم فراموش کرده باشم
اگر فکر می کنی آن دراز و دیوانه
باد و بانِرها ( تابلوهای تبلیغاتی)
که از زندگی من می گذرند
یا قلبی که در آن ریشه دارم
بیاد آر
که در آن روز
در آن ساعت
دستانم را بلند کرده ام
و ریشه فرو می نشنید
در جستجوی سرزمین دیگری
اما
هر روز
هر ساعت
حس می کنی که تو، سرنوشتت برای بودن با من رقم خورده شده است
با دوست داشتنیهای نامحسوس
اگر هر روز یک گل
از لبان تو بالا کشند در جستجوی من
آه عشق من آه از خودم
در من همه آن آتش تکرار می شوند
در من هیچ چیز فراموش و خاموش نمی شوند
عشق من از عشق تو جان می گیرد معشوق
و تا زمانیکه زنده بمانی در بازوان تو خواهد بود بی که از من را ترک کنی
If You Forget Me
Pablo Neruda
I want you to know
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.
شعر انگلیسی از پیوند زیر برگرفته شده است:
http://www.poemhunter.com/poem/if-you-forget-me/
********
سگی مرده است
پابلو نرودا
برگردان از انگلیسی به فارسی: گیل آوایی
16 آوریل 2011
سگم مرده است
من او را در باغ خانه
کنار ماشین زنگ زده گور کرده ام
روزی درست در همانجا به او خواهم پیوست
اما حالا او رفته است با کت کرکی اش
رفتار بد و دماغ سردش
و من، ماتریالیست، که هرگز باور نکردم هیچ وعده الهی در آسمان برای بشریت
باور دارم که هرگز وارد بهشت نمی شوم
بله من باور دارم که به یک بهشت قلمروی سگها می روم
جاییکه سگ من چشم به راه آمدن من است با تکان دادن دم خنده آورش به دوستی
آی، من از اندوهی در این زمین سخن نمی گویم
من از دست دادن یک دوست می گویم
دوستی اش برای من مانند یک جوجه تیغی در نمایاندن اقتدارش
دوستی یک ستاره دور
که صدا زده شد نه برای صمیمیت بیشتر، نه مبالغه
هرگز از سر و کول من بالا نرفت
که مرا از پشمش و آب دهانش پر کند
هرگز به زانوی من مالیده نشد
مانند سگان دیگری که از روی گرایش جنسی
نه، سگ من عادت داشت به من نگاه کند
توجهی که نیاز داشتم به من بدهد
که شخص بی بهره ای چون مرا به فهمیدنش وا دارد
که سگ بودن، وقت هدر دادن بود
اما با چشمهای زلااتر از چشمان من
به من خیره می شد
با یک نگاهی که فقط برای من بود
همه ی مهربانی و زنده بودن پشمالویش
همیشه نزدیک من
هرگز زحمتم نداد
و بی درخواست چیزی
آی، چقدر برای من دمش را جنباند
وقتی با هم در ساحل قدم زدیم
درزمستان تنهایی ایسلا نگرا
جاییکه پرندگان زمستانی آسمان را پر می کرد
و سگ پشمالوی من بسویشان خیز بر می داشت
سرشار از حرکت دریا
سگ سرگردان من
زوزه کشان دور می شد
با بالا نگه داشتن دم طلاییش
رو در روی آب پاشان اقیانوس
بازی گوش بازیگوش بازیگوش
تنها سگی که می دانست چگونه شاد باشد
با استقلال ِ روح بی شرمشان
هیچ خدانگهداری برای سگ من که مرده است وجود ندارد
و ما هیچگاه نه حالا نه هرگز به یکدیگر دروغ نگفتیم
و حال او رفته است و من گورش کرده ام
و این همه با او در آنجاست
برگردان از زبان اسپانیایی به انگلیسی: آلفرد یانکائوئر
A Dog Has Died
My dog has died.
I buried him in the garden
next to a rusted old machine.
Some day I'll join him right there,
but now he's gone with his shaggy coat,
his bad manners and his cold nose,
and I, the materialist, who never believed
in any promised heaven in the sky
for any human being,
I believe in a heaven I'll never enter.
Yes, I believe in a heaven for all dogdom
where my dog waits for my arrival
waving his fan-like tail in friendship.
Ai, I'll not speak of sadness here on earth,
of having lost a companion
who was never servile.
His friendship for me, like that of a porcupine
withholding its authority,
was the friendship of a star, aloof,
with no more intimacy than was called for,
with no exaggerations:
he never climbed all over my clothes
filling me full of his hair or his mange,
he never rubbed up against my knee
like other dogs obsessed with sex.
No, my dog used to gaze at me,
paying me the attention I need,
the attention required
to make a vain person like me understand
that, being a dog, he was wasting time,
but, with those eyes so much purer than mine,
he'd keep on gazing at me
with a look that reserved for me alone
all his sweet and shaggy life,
always near me, never troubling me,
and asking nothing.
Ai, how many times have I envied his tail
as we walked together on the shores of the sea
in the lonely winter of Isla Negra
where the wintering birds filled the sky
and my hairy dog was jumping about
full of the voltage of the sea's movement:
my wandering dog, sniffing away
with his golden tail held high,
face to face with the ocean's spray.
Joyful, joyful, joyful,
as only dogs know how to be happy
with only the autonomy
of their shameless spirit.
There are no good-byes for my dog who has died,
and we don't now and never did lie to each other.
So now he's gone and I buried him,
and that's all there is to it.
Translated, from the Spanish, by Alfred Yankauer
شعر انگلیسی از پیوند زیر برگرفته شده است:
http://www.poemhunter.com/poem/if-you-forget-me
