سرزمین من

با یاد دوست بزرگوارم استاد دکتر ماشاء الله آجودانی

سبزه زارانت را
به موج نگاهم بسپار
که در جستجوی تو هرشب
هفت اقلیم را
در خیال می نوردم
و هفت دریا را.

بگذار از حاشیه ی لوت
و ازبیشه های کوشاد و باریجه
بگذرم1
و پای بادگیری در صیراف
نفس تازه کنم
تا چشمان تشنه ام
از تماشایت سیراب شود،
در این تابستان بی آب و آبادی.

چه آسمان بی بارانی آه....!

آخرین پلنگ کوهستانت را
خواب می بینم
در صخره های دیلم
و در بلندای بینالود.

صدای سهره ی کوهی
همسفر تنهایی من است
در این بامداد بی زمان
و تالابِ سرخ رود
پیامی دارد اندوهگین
که از نوازش خنجر برهنه تراست!

آی نارنجستان، نارنجستان
مرا به نسیم اردیبهشت مهمان کن
که بهارانت
رویای هزاره های کودکی من است

تو را دوست می دارم
مثل پرنده ای که آشیانش را
و بی آشیانگی
تلخ ترین حکایت تاریخ است
حکایتی تاریک!

هر بامداد
دیداری چنان بیگانه با خود دارم
که نگاهم
آیینه را تاریک می کند!

و عقوبتِ آخرین،
درسرزمین عشق
تنهایی است،
تنهایی!

این برج عاج مرا
نه تحفه ای،
که شام غریبان است!

تاچند
فراموشی را آرزو کنم
و سفر به سرزمینی را
که در آن
آشتی معجزه نیست
و در آسما نش
ستاره ها
لبخند می زنند.
رویای شیرین من
میهن تلخ من است!

همیشه
مرثیه های خاک
و همیشه ابراهیم در آتش!

همیشه گلسرخ
گلسرخ
گلسرخ!

همیشه،
بار دیگر شهری که
دوست داشتم

بگذاربر سبزه زارانت بنشینم
در کرانه های چمخاله
یا در سایه ی باد گیری مدور
در تابستان صیراف
وتا فردای این شب بی بامداد
صدای ستاره ها را نوازش کنم.
بگذار
مهتابت را،
در آبهای سبز زریوار2
ببوسم
و نسیم هلیباغ را زمزمه کنم 3
پیاده تا لاربن دوفرسنگ بنفشه 3
مانده است،
بنفشه ی صحرایی.
تلاونگ،4
اسبها مان را زین می کنیم!

لبخند بزن
ای ستاره ای که فروغت
کلید قفلهای بسته است!
دوباره لبخند بزن!


1- دو گیاه کویری که مصرف دارویی دارند
2- دریاچه ی آب شیرنی در مریوان
3- از روستاهای آمل
4- خروسخوان