نشیدِ آتش

به پیشوازِ چهارشنبه سوری

آتشِ دیرنده شود چون به پا
زردیِ رخساره گریزد ز ما
شعله کِشد برجَهَد از هیمه ها
آتشِ سوزنده فِتَد در دُجا
چشمِ دلم روشن ازین آتش است
آتشِ تابنده شود ره گشا
سرخیِ خُنیا چو دَمَد در رَگان
نَحسی ازین خانه بگردد جدا
رنگِ جهان تازه کُنَد بوسه ای
دوست رفیق آید وُ دل آشنا
میهنِ ما خسته ازین دشمنی
دشمنیِ دوست نباشد روا
خامُشی وُ گویشِ دمسردِ سال
بگذرد وُ خاک شود پُر صدا
چون که سخن بر سرِ آزادی است
خاکِ وطن تشنه ی این کیمیا
خیز عزیزا وُ به میدان بیا
تا شود این گفته تو را برملا
ظلم، خِرَد بُرده به زندانِ درد
صبر به هنگامه نباشد دوا
در دلِ شب بانگ برآرَد نگار
زنده وُ فرخنده فراوان ندا
گاهِ ستمکاره به سر می رسد
باز گریز آورد او در خفا
جهل وُ جنون حاصلِ خودکامگی
جبر ورا جامه وُ فکرش جفا
قدرت مردم چو بگردد دمان
خیره سرِ خام بداند خطا
چند چنین بود وُ نماند چنان
گور بدوزد کفنی بر دغا
آتشِ اندیشه گشاید چو پَر
خانه ز بیداد بگردد رها
چون که شما آتشِ رخشنده اید
گُرگُرِ گفتارِ شما شد رسا
شوق درآمد ز درِ خانه ها
می شود این شوق کجا تا کجا!
دیده ی بارانیِ ما خود گواه
شادیِ این اشک نگینِ رجا
در بُگُشا هلهله کن یارِ یار
خاک نگه کن که شده چون سما
رقصِ ستاره فلک وُ مهر وُ ماه
تا تو خودآیی، برَوَد هر خدا
خیز وُ بیا آتشِ پاینده باش
تا تو برآیی برَمَد این بلا
عاطفه وُ خشم گِره در گِره
دیوِ بد اندیشه کِشد در فنا
از سرِ آتش چو پریدی بگو:
گُل گُلِ آتش بِدَما در سرا!
سرخیِ خود را تو ببخشا به ما
تازه کن این عشق وُ بشوران هوا
غصه وُ اندوه ز تن دور کُن
رنج وُ بدی را تو بگردان هبا
چشم به راهِ تو همه سال وُ ماه
برگِ بهاری! تو بیاور صفا
ای تو فرازِ همه اندیشه ها
سایه فکن بر سرِ دل ای هُما
خانه ی جان جایگه ات جاودان
باز رفیقی کُن وُ با ما وفا...
دست به دستِ هم وُ همراهِ هم
می رسد از عشق نسیمِ صبا
خانه دگرباره چراغانی است
مادرِ ایران به تو گوید: بیا
قامتِ آتش چو شَوی هموطن
قدمتِ آزادگی ات ماجرا
باده به مینای زمان بُرده تاک
هرچه درین جا بزَنَد الصّلا
جان چو دگرباره جوانی کُنَد
شور وُ هیاهو شوَدَم همنوا
ای تو گرانمایه تر از هرچه هست
روشنِ اندیشه به ما ره نما
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نشید = شعر، آواز
دُجا = تاریکی، تیرگی

2011-03-14
http://rezabishetab.blogfa.com