به نسرین ستوده؛ همسر و کودکانش و دیگر در بندانِ وطن
تا بَرین صفحه ی بی حوصله چرخید قلم
تا که نامِ تو دمید از لبِ من
بر وَرَق ریخت
گُلِ سرخِ رخِ خوبِ خیال
با دل وُ دیده در آمیخت
یکی جرعه ی جانانه ی جامی که به جان داده مجال
وَه چه شوقی! به بلندایِ نیاز
این شرربار چه شورست
که نامِ تو مُعطّر کُنَد این نامه ی جان
وَه چه وجدی ست وُ حال!
که برانگیخته هنگامه به رگ می ریزد
همچو توفان که ز اقصای افق در تنِ من برخیزد
تو نه دَمسردیِ دی
که کَنَد پوست ز تن
که کُنَد دوست جدا، دست جدا، چهره جدا
و صدایِ من وُ تو بِفسُرَد وُ هرچه رسا
خالی از رهگذر وُ خسته وُ بی خاطره، تنها میدان
و درختان بِبَرَد خواب به خواب
و مُکَدّر کُنَد آیینه ی آب
تو نه برفی که فراز آید وُ پنهان کُنَد این
مویه وُ شِکوه وُ هم مویِ سپید
تو نه آن پرده ی افسرده ی مِه
که نِگه بندد وُ سرگشته کُنَد چشم انداز
چو بیایی تو پراکنده کُنی بیم وُ ملال
تو پیامِ پَر وُ پروانه ی پایانِ عذاب
دستِ تو مرهمِ مهری
که ز هم بُگسَلَد این رنجِ دراز
حلقه در حلقه ی زنجیر به پا در تبعید
دوزخِ زخم براندازی وُ جهل
تا تبسم به جهان آری وُ عاری کُنی از زجر وطن
نم نمِ بارشِ باران وُ نسیم
تو دل افروز وُ وزان
ارمغان آوری ای غایتِ عقل
ره گشایی وُ ببخشی تو نوید
زورقِ نغمه ی سازِ تو روان
سکه ی اسمِ تو رایج به جهان
زورقِ زنبق وُ هم زیورِ خورشید رُخان
زورقِ رازقی وُ راویِ رامشگرِ رؤیای رَزین
به تنِ تاک همه ذاتی وُِ در پیچش وُ تاب
همه ذراتِ تو از تابشِ ناب
تو بهاری گُلِ ناری وُ نهال
تو همان گرمترین حسِ بیان
همچو نیلوفرِ فردوسِ مثال؛
می شود پنجره باز
سویِ آوازِ تو ای رازِ نهان
تو شمیمِ شبِ عُشاقی وُ همزادِ وصال
تو نوازشگرِ امیدِ فرومانده به تاریکیِ چال
و به لب خنده و خُنیای محال
بوسه ای بر لبِ برگ وُ لبِ باغ وُ لبِ یار
تو چراغی تو فروزنده ی فضل
همه فرگردِ تو چون فروردین
همه فرگردِ تو با شوکتِ وُ فَر
تو همان رنگِ دلی جنسِ گُلی؛ آزادی
کاین چنین پُر تپشی در بُنِ بال...
2011-01-23
http://rezabishetab.blogfa.com
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
