عطش

عطش

برهنه زیبایی
باد گلبرگهایش را بر تو می نشاند
و
تو!
به تن پوشی از گلها
گلبرگها را دانه دانه می چینی
به دیده زیبایی
پلک می زنی
پنجره ای دیگر برمن گشوده می شود
من تصویری تازه می بینم!
سپیده پیدایی
آفتاب می جوشد
و معجونی از عصاره هستی
در کامم ریخته می شود
احمدلنگرودی(فردایی)10-8- 5

آمیزش

به میخکی سرخ
در برفها سرک می کشد
و مرا می جوید
در دشتی سپید
چون دایره ای از گلهای زرد برمن می خند د
به قندیلی دل آویز
بلور شفاف یخ را به گرمای تن می چسباند
در نم نم های باران
نمایان می شود

در ملحفه مه
به پهنای برگچه های سیاه
در برجستگی غنچه های شیری
لذت را می نوشم!

احمدلنگرودی(فردایی)10-05-04 هوستون