آن سرخ ترین هد هد جهان که منم

آواره‌ی توام. بیا!
و مپرس
مپرس که پروانه‌ی پریشان کدام چراغم
سینه سرخ مجروح کدام باغم.
بی هواترین هدهد این دره ها منم
کاکل به آتش و بال در خاکستر
پر پر پر
پر پرآرزوها
پرپرقصه ها
وباد دیو
در خم تنوره می بندد.
هو هو کشان دیو و دروغ و دروند است
شب کو. کو کو! کوکو!
هو هو کشان است.
شب چاقو..
قو می کشد قناری گلوبریده بر خاک
شب قداره. شب قناره. شب قمه. شب قیامت
پر پر پر پر پروانه
بال بال پنجره ها
آواز زنجره ها: لیلا! مریم! محمد! سعید! نازنین! انوشیروان! علی! ترانه!
پروانگان نشسته به آتش
نرگسی نشانده به گیسو
خنجر گرفته به دندان:
منم آن مست دهل زن
که شدم مست به میدان
دهل خویش چو پرچم
به سر نیزه ببستم
دهلم کو؟ دلم کو؟
کوکو! کوکو!
*
چیزی شبیه عطر پلنگ در هواست،
یا خون می چکد از رکاب نقره کار سوار
که تن به گذر نمیدهد این مادیان سیاه؟
شاید چیزی شبیه آواز چکاوکی
که از بیابان خنجر و تیغ می گذرد:
سر قدم کردیم و آخر سوی جیحون تاختیم
عالمی بر هم زدیم و چست، بیرون تاختیم
*
این تنگه، کمین نفرت و نفرین است
تسمه‌ی باد بر پیشانی
و تازیانه ی بیداد بر گرده
ما عریان . ما برهنه. ما بهار
آنان تسمه. تسمه. تسمه. مار
خروار خروار مار
مار به چله.
چله چله مار
ما، بال. بال
او، بند. بند
ما، همه شور. نور. سور
ایهاالعشاق آتش گشته چون استاره ایم.
او، بی همه کبود. کر. کور
خراب. خراب این مست محتسب است این جهان.
طلسم قهر و قتال در قاروره دارد این...
این همیشه از. تا. بی. بی همه
این مغیره
این حجاج
این قتیبه
پتیاره، گجسته، بنفرین!
اولاد کین. تخم تموچین!
***
چند زندیق پاره پوش
که از کتابی گم شده آمده‌اند
بر اسبانی از مفرغ و مهتاب
کنارخاکستر ستارگان
از جوبار سپیده می نوشند.
کل کل کولیان با کوه است:
((هی بهارْبهار ...
بر اقلیم رویا و آرزو
پادشا کیست؟
گیسوی باد و کاکل بابونه را که شانه خواهد زد؟
بر بال بام
بادبادک کدام شما
پر می کشد به شوق؟
اولاد نور و نوازش شما نیستید مگر؟
تنبور و تار و دف
از چه پس نمی کوبید؟
مغان و مطربان شما یان کو؟
مجوسان و قرمطیان کو؟
هی هی بهار
ارغوان به بار
ارغنون به کار
شاه ما کجاست؟
عروسی آ فتاب و گندم نمی رویم؟
پیراهن ماه کو؟
کوکو! کوکو!

*
کلماتی خوشرنگ
کلماتی خوشبو
از خیابان عبور می کنند.
خیس و خوشحال.
از شانه های خیس خیابان
هدهدی بر می‌خیزد
سرخ !