آواز ِ برف بر پوست ِ شب
سپیده را
ستاره ی آهنگ ِ آرزو گشتانده است
آناهیتا خدابانوی باران
در بستر ِ هامون
آبستن ِ مهر می گردید
میترا از بلندای نیمروزان
با مهر ِ میهنی، دل ِ دلاوری و داد ِ دادگری
در بلندترین شب سال زاده می شود
بارش ِ باران با آواز ِ برف
سپیدی ی رخشان ِ مهربانی را
بسترگاه ِ سرو ِ سبز ِ ایرانی
گیتی گرا، گسترده می گرداند
در گسل ِ هنگامه ها
از بلندای آن شب ِ یلدای پیشین
به درازی این شب ِ یلدای هم اکنون
فرو افتادیم
آوازه ی آذرین ِ دلدادگان
در دیدار ِ نگارستان ِ ایران
آفریدگار ِ دیدگان ِ پگاه ِ پردیس ِ زمستان
در شب نشینی ی واپسین شب ِ آذر ماه
پُر از سپیده دم ِ دوش ِ دی ی باختری
با یاد مادری که روزی
در آغوش ِ آرزو
چشم به راه نشسته بود،
از بستر بدر شدم
پنجره را باز گشودم
چشمانم در سپیده ی سیمای سیمین ِ یلدا
بیدار شد
آواز ِ برف
بر تندیس ِ دانه های نگاه می پیچد
خوش خوشان ِ سپیده را می نوشد
بر آب گون سیمایش
بال می کشاند
تا آوای پردیس ِ پروانه ی آرزو
بر زبان ِ یخ بسته ی درخت بانو باز نشیند
تا سپید بخت، آبگینه دست
زبانش سبز گردد
بدینسان
بند بند ِ سبد ِ دل را
با دانه های انار
پُر از آرزوهای پیچشی
در شب نشینی یلدا می آرایم
دو بوسه از شب می ستانم
بر روز می نشانم
در نگاه ِ دیبای دلدادگان می سپارم
تا هر هنگام با آذر ِ دی ی دلاوران
بیدار خوابم برد.
شهبازهای سیمرغ
در شانزده ِ آذر
بازهم پس از آذر با آذر
پارگی و فروپاشی ی دیوان ِ ...
فرو ریخته در فرتورهایی گسسته
دودستان ِ هیچ ِ هیچستان را
در کوهسار ِ آتش خشم ِ خروشان ِ میهن
آتشستان گردانیده اند
تا پیمان ِ پیوند ِ دهه ی دی را
در جشن ِ آفرینش ِ دیگان برافروزند
تا بانگ ِ بلند ِ بهمن
آذر ِ جشن ِ سده را
بر بام ِ هر خانه ی ایرانشهر
آذر بر زین، آدرخش گرداند
تا در اسفندگان ِ اسفند ماه،
واپسین مانده ی پس ِ واپسین ِ تاراج ِ راپرین*ِ بهمن
چشم ِ اسفندیار گردد
تا آزادی را آزاد،
کشورداری ی ایرانی را
گیتی گردان ِ نگین ِ نگاه ِ هر نگار گردانیم
تا ایران ِ تو ایران ِ ما، ایران ِ همه،
به کهکشان ِ شیری، شیر رساند
کوتنبرگ- سوئد
http://abtinaeineh.blogfa.com/
* در زبان کُرردی انقلاب را راپرین گویند
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
