پایان دیکتاتوری ات

وقتی خیابان ها
پر می شود ازعشق
ونفس هایم سرمای کشنده را ذوب می کند
بر مرگ شبانه ی تو می خندم
و آرامش می گیرم
تو همان سرمای کشنده ی زیر پوست شبی
که با هرم نفس هایم می شکنی
بی آنکه با شلیک یک گلوله
سیاهی ات را از روی خیابان ها
پاک کرده باشم
تو آنقدر زود می شکنی و محو می شوی
که احتیاج نیست مسجمه ات را روبروی من
به نشانه ی قدرت دیکتاتوری ات
چراغانی کنند
من تو را می شناسم و می بینیم
که داری آب می شوی
و در خاک پنهان می شوی برای همیشه
و من با کوله باری ازنفس های بی توبودن
به خانه ام برمی گردم
واز پایان دیکتاتوری ات حظ می کنم

لندن تابستان 1388