بیش از چند دهه از آن زمان نمی گذرد که کارل ریموند پوپر ، اندیشمند برجسته اتریشی- انگلیسی در کتاب باارزش خود ، جامعه باز و دشمنانش می گوید: «برخی از فرزانه ترین و باهوش ترین فلاسفه با انگیزه های انسانی و با حُسن نیت ، برای اصلاح جامعه بشری ، طراحان اصلی جامعه بسته و دشمن جامعه باز و آزادی و انتقاد و دگرگونی بوده اند.» و بر این اساس به معرفی پیامبران جامعه بسته می پردازد ؛ بدین ترتیب اگر ما هم بخواهیم بر همین اساس به معرفی طراحان اصلی جامعه بسته و دشمنان جامعه باز و آزادی در دیار خود بپردازیم ، می توانیم به عنوان نمونه از آیت الله خمینی نام ببریم ؛ زیرا اندیشۀ آیت الله خمینی پس از انقلاب به بوتۀ آزمون نهاده شده و تبعات و پیامدهای آن برای مردم مشخص گردیده است. از جملۀ این پیامدها می توان به این موارد اشاره کرد:
1. ایجاد نوعی تئوکراسی و الیگارشی
2. ایجاد طبقۀ ممتاز حاکمه
3. شخصی شدن سیاست و روابط سیاسی
4. تلقی مخالفان سیاسی به عنوان دشمنان و حذف گروه ها و برداشت های رقیب
5. ایجاد تمایلات مطلق گرایانه و توتالیتر برای نظارت بر کل زندگی خصوصی و عمومی
6. محدودیت اساسی برای مشارکت و رقابت سیاسی
7. تضعیف حقوق و آزادیهای مردم
8. تبعیض جنسی
9. مخافت با روشنفکران و دگراندیشان
از این رو مشاهده می نمائیم که اندیشۀ آیت الله خمینی در این سی سال زمینه ساز جامعه بسته و توتالیتر شده است و چون این اندیشه به بوتۀ آزمون نهاده شده و پیامدهای آن برای جامعه و مردم مشخص شده است ، نمی توان پذیرفت که کسی هم طرفدار اندیشۀ آیت الله خمینی ، و هم فردی دموکرات و آزادمنش باشد ؛ زیرا از گفتمان آیت الله خمینی چیزی به نام توسعه و دموکراسی به دست نمی آید ؛ حال اینکه چگونه است که آقایان موسوی و کروبی همچنان خود را پایبند به اندیشه های آیت الله خمینی می دانند ، جای شگفتی و سوال دارد ؛ زیرا چنانچه گفته شد این اندیشه در تعارض آشکار با دموکراسی و حقوق بشر است.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
