انتگراسیون جاده ای دوسویه است به این معنی که از یک طرف کشور میزبان باید شرایطی را فراهم نماید که خارجی ها و شهروندان جدید بتوانند در زندگی اجتماعی و سیاسی فعالانه شرکت نمایند و از طرف دیگر مهاجرین هم باید فعالانه درپروسه فعالیت های سیاسی و اجتماعی کشور میزبان سهیم باشند و مسئولیت به پذیرند.
در رابطه با سنجش میزان مشارکت و هماهنگی مهاجرین در امور سیاسی و اجتماعی کشور میزبان دو دیدگاه متضاد و در عمل غیر واقعی موجود است.
دیدگاه اول مهاجرین را در مجموع ناتوان و بی استعداد و بی رغبت در فعالیت های سیاسی و اجتماعی کشور میزبان قلمداد می کند. نگرش دیگر معضلات مهاجرین را فقط ناشی از سهل انگاری های مسئولین و احزاب سیاسی میداند.
واقعیت این است که اولا مهاجرین مجموعه ای غیر همگن هستند به عبارت دیگر از گروه های قومی و احیانا با فرهنگ ها و ادیان متفاوت. ثانیا در گروه قومی با فرهنگ و دین واحد، اقشار اجتماعی متفاوت حضور دارند ثالثا به طور مشخص در این پنچاه سال اخیر تغییر و تحولات شاخصی در میان گروه های مختلف مهاجرین روی داده است .
در حقیقت اما سهم کشور میزبان در پروسه مشارکت اجتماعی و سیاسی مهاجرین تعیین کننده است. طبیعی است که بدون رغبت و تلاش مهاجرین جهت مداخله در زندگی سیاسی و اجتماعی ؛ این پروسه عقیم خواهد ماند. برای بررسی دقیق این موضوع باید وضعیت هرگروه مشخص مهاجرین را جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرارداد.
در نگاه سطحی به جامعه ایرانیان مثلا در شهر وین می توان به این نتیجه رسید که با وجود سطح آموزش و قشر اجتماعی و رفاه نسبی و آگاهی سیاسی ، میزان مشارکتشان در احزاب سیاسی و اداره سیاسی اتریش کم است و دلیل آن را عدم رغبت ایرانیان دانست.
اما مقایسه جامعه ایرانیان در سوئد و اتریش حقیقتی را برملا میکند که غیر قابل کتمان است و آن هم نقش تعیین کننده کشور میزبان می باشد.
چگونه است که ایرانیان در سوئد در پروسه زندگی سیاسی اجتماعی آنجا شرکت فعال دارند اما در اتریش این رغبت اندک است؟ برای پاسخ به این سئوال نظری به پیش شرط های فراهم شده در اتریش می پردازیم.
اشکال مشارکت سیاسی و اجتماعی:
مشارکت سیاسی اجتماعی در سه سطح عملی است:
* کنوسیونل مشارکت سیاسی: حق انتخاب ، همکاری با احزاب و اتحادیه های کارگری و نهادهای صنفی
* غیر کنونسیونل مشارکت سیاسی : نهادهای مدنی ، اعتراض و اعتصاب و شرکت در جنبش های اجتماعی.
* نمایندگی در نهاد های انتخابی و شغل در دولت و سازمان های دولتی
اکر تمرکز بحث را حق انتخاب و شرکت در انتخابات بگذاریم دو راه حل موجود است :
۱. با کسب حقوق شهر وندی، امکان شرکت در انتخابات در همه سطوح فراهم می شود.
۲. تحت عنوان خارجی امکان شرکت در انتخابات در سطوح معینی موجود است
کسب حقوق شهروندی در اتریش:
بعد از ده سال افامت در اتریش تقاضا برای شهروند شدن پذیرفته می شود. یکی از پیش شرط های پذیرش این تقاضا داشتن در آمد بالا است دومین مسئله در صورت پذیرش شهروندی در وین هر شخص باید ۱۰۰۰ ایرو و کارمزد های دیگر را به پردازد .
در سوئد ۵ سال اقامت کافی است . هیچ شرطی برای در آمد وجود ندارد. هزینه در یافت یک پنجم اتریش است. در سایر کشور های اروپایی به استئنا ایتالیا مدت اقامت از ۳- ۵ سال است. در یک کلام اتریش در حال حاضر در میان تمامی کشور های اروپایی از نظر دادن حق شهروندی در مرتبه آخر قرار دارد . پرفسور پلینکا در بررسی های خود می گوید تازه اگر همه شرایط در اتریش آماده باشد قانون طوری تنظیم شده است که سرنوشت حق شهروندی هر شخص در دست کارمند مطبوع است.
حق شرکت در انتخابات برای خارجی ها در اتریش:
ساکنین اتریش به سه گروه درجه بندی شده اند:
* داخلی ها (دارندگان حقوق شهروندی)
* شهروندان اتحادیه اروپا
* خارجی ها( ۵ .۱۰%) بیش از ۸۰۰،۰۰۰ نفر در اتریش
گروه خارجی ها در اتریش از همه حقوق انتخاب کردن و انتخاب شدن محروم هستند بجز در جاهای که کار می کنند می توانند انتخاب کنند اما اجازه کاندید شدن ندارند در این رابطه نیز اتریش در قعر جدول در اتحادیه اروپااست
در سوئد و همچنین در اکثر قریب به اتفاق کشور های اروپایی حق انتخاب شدن وانتخاب کردن در شهرداری ها و منطقه وجود دارد.
تصور کنید در منطقه مشخصی از وین شخص خارجی با پاس لهستانی یا مثلا بلغاری میتواند در انتخابات شرکت کند اما همسایه ایرانی، ترک و عرب او این حق راندارند
موضوع مهم این است که در اغلب کشور های اروپایی کسب حق شهروندی پروسه انتگراسیون را تسریع می کند و امکان شرکت مهاجرین را در زندگی سیاسی اجتماعی فراهم میکند تنها در اتریش این استدلال خنده آور حاکم است که افراد اول باید در جامعه میزبان اینتکریره شوند تا به توانند حق شهروندی را کسب کنند.
سهم ۱۶۶۰۰،۰۰۰ نفر با پیشینه تاریخی مهاجرت در پارلمان اتریش یکنفر است آن هم از سال ۲۰۰۸. در دولت که باید فراموش نمود. در نهاد های اداری شهر وین چیزی در حدود ۴.۳% افراد با پیشینه مهاجرت کار می کنند ( könig u.a ۲۰۰۵:۷۷)
پیش شرط های مشارکت سیاسی و اجتماعی:
۱. یکی از پیش شرط های مشارکت سیاسی و اجتماعی برخورداری حداقل از رفاه اجتماعی یا به عبارت دیگر داشتن شغل و مسکن و غیره است.و به همراه آن باید تسلط به زبان کشور میزبان و دانش و زمان فراغت کافی نیز فراهم باشد.
حال ببینیم وضعیت در اتریش چگونه است:
تحقیقی با حمایت اتحادیه اروپا توسط بیست سازمان از جمله گروه سیاست مهاجر " Migration Policy Group " که یک کارگاه فکر است انجام شده است موضوع تحقیق انتگراسیون در ۲۵ کشور اتحادیه اروپا و همچنین سوئیس و نروژ و کانادا بوده است در آنجا موضوعات مربوط به : راه یابی به بازارکار، مسکن ، آموزش ، امکان لازم برای آموزش زبان ، حمایت در مقابل تبعیضات و حق رای مورد بررسی قرارگرفتند
سوئد باکسب ۸۸ امتیاز از ۱۰۰ در صدر قرارگرفت در قعر جدول قبرس و لیتوانی و اتریش قرار گرفتند. در سوئد هر مهاجری که حق یک سال اقامت در آنجا را دارد همه حقوق اتحادیه اروپا را دارا می باشد.
میگویند فرخی یزدی شاعر نام آور ایرانی در زمستانی سرد به دهی وارد شد سگ محافظ ده به شاعر حمله نمود او در جستجوی یافتن سنگی بود که از خود دفاع کند پیدا نکرد آهی کشیدو چنین گفت : عجب نامردمانی هستند سنگ را بسته اند وسگ را رها
حال و روز مهاجرین در اتریش چیزی شبیه حال روز فرخی یزدی است در آن زمستان سرد و متاسفانه تنها حرف های قشنگ برای تغییر آن کافی نیست
۲. یکی از مهمترین فاکتور های مشارکت سیاسی اجتماعی برآمد نخبگان در هر گروه قومی مهاجر می باشدو ارتباط نهاد های سیاسی اجتماعی کشور میزبان با نخبگان شرایط شناخت متقابل را فراهم می کند. بررسی ها و مطالعات دکتر حسن حسینی ، دکتر علی قاسمی و دکتر مهرداد درویش پور جامعه شناسان ایرانی تبار مقیم سوئد نشان میدهد که چکونه این حلقه توسط ایرانی ها و احزاب سوئدی شکل کرفته است .
کیفییت نارل سیاست و سیاست ورزی در اتریش یکی از دلایل عدم رغبت تخبگان قومی مهاجرین به سیاست است از طرف دیگر محافظه کاری ساختاری جامعه اتریش و دو حزب حاکم آن باعث شده است که این احزاب یکی شانس خود را در مساجد و در اقشار با تحصیلات اندک جستجو میکند ( در ترک ها) و دیگری در میان کاتولیک های لهستانی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
