با یاد نازنین نظام شهیدی
« ماه را دوباره روشن کن»
جریانِ باد را بگو که جنگلِ انبوهِ ابر را درو کُند
اینجا هوا همیشه تاریک است
و دلزدگی به پهنه یِ خیالِ بی‌پایان
و خستگیِ روح چه حرفها دارد
خزانِ روح چه رنگ ها دارد!
« ماه را دوباره روشن کن»
فانوسِ خاک را بگو که خواب هایِ تیره را رها کُند
اینجا هوا همیشه بارانی است
و لحظه هایِ دلتنگی به پهنه یِ گریه هایِ بی‌پایان
و این زمانِ ساعتِ خفته چه لحظه ها دارد
سکوتِ سازٍِ شبانه چه شِکوه ها دارد!
« ماه را دوباره روشن کن»
همراهِ شاعرانه را بگو که پلکِ چشم هایِ نیلگونش را بگشاید
اکنون شعری به سادگیِ قلب آبها بساز وُ آن گاه
خود را به سادگیِ پُر شکوهِ چیزهایِ ساده یِ ساده مهمان کُن
و سادگیِ رنگِ سرخِ سیب در سپیده دمان چه عطرها دارد
و سادگیِ سرودِ زنجره هاست که در سکوتِ سبز معنا دارد!
فصلِ سیاهِ دوزخِ مرگ بود که زمزمه کردی:
« ماه را دوباره روشن کن» آری اما
ملاحِ سرکشی که خیزابِ آب هایِ تیره را پشت سر نهاده می‌گوید
ماه را دوباره روشن خواهم کرد وُ آنگاه
سرچشمه هایِ نورِ آبیِ آن را به رهروانِ کویر خواهم داد اما
چگونه است بانو که دیگر تو ماه را نخواهی دید!؟
پاریس، فروردین ۲۰۱۰
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
