صدا صدای بودن ست
صدا صدای ماندن ست
حضورِ رنگ رنگِ نازنینِ زندگی
نشاط وُ شورِ جاودانگی
به شکلِ شوقِ پَر گشودن ست
به شکلِ نغمه وُ غزل
که از گلوی این پرندگان
هماره می تراود وُ لطیف می کند هوا
هوای رَستن از جداسری
گذشتن از نفاق وُ کینه خشم وُ دشمنی
هوای ساده ای که حسِ دوستی؛
وفاق با یگانگی ست
دوباره این هوای پُر تپش
زلالِ جاریِ قشنگ
هوای رُستن وُ درنگ
نشانَدَت میانِ طیفی از کرامت وُ کمال
هوای زاده از رفاقتی به اتفاقِ هم
که خاکِ خانه را
زُدایَد از سیاهی وُ سترونی
صدای این پرندگان
که آتشی فکنده بر شبانگَهانِ خامُشی
سکوتِ تلخ وُ انزوای زار
دوباره می بَرَد تو را به ساحتِ خیال
به سرزمینِ یکه ی شکوهِ شعر
شراب وُ شهد وُ روشنی
که شهریارِ شاخصِ سپهر
چو چشمه ای روان وُ شایگان
چو واژه ای گواهِ «بود» وُ گفتگوی برگ...
به شکلِ شعله ای که می کَشَد
نشانِ روشنی به تیرگی
به شکلِ جنگلی که گُل کُنَد در آینه ز آینه
- برآید وُ برویَد وُ شکوفه آوَرَد
هزار در هزار در هزار... –
و ریشه های خویش را
نشانَد از ازل
بگستَرَد چو پیچکانِ رفته تا ابد...
شنیده ام ز گُلشنِ سترگِ عاشقان
نوای همرهی، سرود وُ همدلی
- خجسته روزِ کارزارِ مردمان -
که می دَمَد سپیده بی گمان
چنان که زیر وُ رو کُنَد شبِ ددان، بَدان
صدای مردمِ دلیرِ ما
که نقشِ شرزه ی رهایی ست
صدای جوششِ بهاری ست
جوانه های روشنِ سرودن ست
سرودِ رودِ بودن ست
هماره این صدا وُ این ندا
صدای ماندگارِ روزگار
صدای مردم ست
رسیده این صدای ژرف
به آسمان
به کهکشان
به گوشه وُ کنارِ این جهان
به هر کجا دلی به بند
سری به دار
به هر کجا که سوگ وُ ماتم ست
و رنجِ آدمی دمادم ست
به دست وُ پای بسته در رَسَن
به سینه ای که دشنه می دَرَد ز هم؛
وَزآن بسوزد آرزو ز هُرمِ غم
به اشکِ چشمِ انتظار
ز پشتِ میله های هول
- برای محوِ ظالمانِ جان شکار
که جز زبانِ زور و زخم وُ تازیانه شان
نبوده هیچ وُ نیست ارمغان –
به جانِ مادرانِ بیقرار
به خفتگانِ خاکِ میهنی گران
به کُشتگانِ زنده در کرانه های «هست»
به ارغوان
به خونِ داغِ لاله ها
که می چکد هنوز وُ ناگهان
ز شاخه های تُردِ باغِ این زمان
به خاوران به خاوران...
که خود نمادِ بودن ست
شکُفته این صدا
هرآنچه رفتنی ست می رَوَد
ستم نمانده تا ابد به کار
نه بر سریرِ خودسری
نه با فریب وُ فتنه وُ شرنگ
گمان مَبَر به سایه خوش نشسته ای، غنوده ای!
تو ای گجسته دیوِ نابکار
تو را که عشق وُ مهر وُ آشتی
محال گشته در محال
گمان مَبَر بمانَدَت ردای رهبری به تن
که جامه جُل شود
و نام وُ نامه ننگ
ز قیل وُ قال وُ شرح می شوی چو لال
و مُرده ریگِ نکبت ات وبال
و گاهِ خواری ات رَسَد که مرگ
فشارَدَت به سینه تنگ
کنون گرفته زیرِ سیطره شگرف
صدای خستگان رسا:
وطن بمان همیشه سربلند
بمان همیشه با بهار
هماره تازه وُ جوان
تو ای جوانِ جاودان
2010-07-17
http://rezabishetab.blogfa.com
