در ادامه ی مجموعه مصاحبه هایی که در سالگرد قیام سیاهکل و با محوریت موضوعات مربوط با چریک های فدایی خلق انجام داده ایم، این بار به سراغ آقای فرشین کاظمی نیا، در پاریس رفتیم و با ایشان راجع به «منبع شناسی جنبش چپ در ایران» انجام داده ایم. سعی شده است که برای رعایت توالی بحث های مربوط به چریک های فدایی، بیشتر به کتاب ها و منابع مربوط با آن مد نظر قرار گیرد، هر چند مصاحبه شونده، بر این باور است که جای یک مطالعه ی روش شناسانه در این حوزه خالی است.

حمید اشرف بعد از بازداشت بیژن جزنی و گروهی از یارانش، جزو آن دسته از اعضای گروه جزنی (یکی از گروه های تشکیل دهنده سازمان چریک های فدائی خلق ایران در سال ۴۹) بود که از این گروه بازماندند. حمید اشرف در جریان شکل گیری سازمان چریک های فدائی خلق ایران جزو کادرهای برجسته و عضو کادر رهبری آن بود. بعد از ضربات اوائل سال ۱۳۵۰ تا ۸ تیر ماه ۱۳۵۵ که در حمله ساواک به خانه تیمی در مهرآباد تهران جان باخت، رهبر بلامنازع سازمان چریک های فدائی خلق ایران بود و در ادامه حیات آن نقش تعیین کننده داشت.

مهدی ۳۶ سال زندگی کرد. به انسان ها عشق ورزید، عاشق شد، سر بسر همه گذاشت، خندید، اشک هم ریخت- گریه اش را در مرگ پدر و بعد مرگ مادر دیدم. مبارزه کرد، وقتی در شهریور ۵۰ دستگیر شد، از اعضای سازمان مجاهدین خلق بود. ولی بعدها در زندان به مارکسیسم گروید. هفت سال و پنج ماه در زندان بود. همبندی هایش در زندانهای تهران و عادل آباد شیراز او را بیاد دارند. محکوم به حبس ابد بود و ۳۰ دی ۱۳۵۷ جزو آخرین سری زندانیان سیاسی بود که آزاد شد. جلوی زندان قصر ده ها هزار نفر از او و یارانش با حلقه های گل استقبال کردند. من آنجا نبودم.
آزادی اش کوتاه بود. دو سال و نه ماه.