در بستر وهم
Mon 19 05 2025
امیر مُمبینی
فانوس ماه در دست
شب را می‌کاوم
به جستجوی لکلک زخمی
با کودکش بزیر بال.
در شید سرخ شقایق
تابش متناوب شبتاب
هُشدار می‌دهد.
خراشیده پرمی‌کشد پرنده
از شاخه‌‌های خراشنده‌ی خار
مبهوت می‌شود مار وُ
ماه،
رها می‌شود از دستم
به ژرفای چاه.
بسوی «کُجا» می‌رود لکلک
در مسافت بیکران کیهانی.
فانوس سکوت در دست
با خود از ناخودی بازمی‌گردم
و در مه ابریشمین وهم
به اندیشه می‌شوم.
|
|
