عصر نو
www.asre-nou.net

سد بستن جلوی حرکت ِ تاریخ با نام ِ انقلاب


Sun 30 05 2021

خدامراد فولادی

انقلاب، یک گام یا خیز ِبلند ِتاریخی از نظام به نظام و از دوران به دوران، و گذاری جهشی از اکنون ِ تاریخن بالفعل ِ تولیدی مناسباتی به آینده ی بالقوه موجود درشرایط ِ اجتماعی اقتصادی ِ حاضر و آماده ی کنونی است. به این معنا که اکنون ِ اقتصادی – اجتماعی وتولیدی توزیعی(مجموعه مناسبات ِ حاکم بر یک جامعه ی معیین ) به لحاظ ِ کمییت و کیفییت ِ دیالکتیکی و تکاملی در شرایطی قرار دارد- یا باید قرار داشته باشد- که ضرورت ِ گذار ِ آن جامعه را به مرحله ی عالی تری ازتکامل ِاجتماعی و تاریخی ایجاب نموده و حتمییت ببخشد. از این رو، و از آنجا که انقلاب قانونن وضرورتن درچارچوب ِ دیالکتیک ِ تاریخ وتکامل( پراتیک و مناسبات ِ تولیدی توزیعی ِ انسان ِاجتماعی) روی می دهد،اولن هدفمند وثانیین غایت مند است، و هدف و غایت ِ آن را نه اراده و هوا و هوس ِ افراد و یا حتا طبقات ِ اجتماعی، بلکه خود ِ شرایط ِ اجتماعی- اقتصادی ِ نظام مند و قانون مند ِجامعه تعیین می کند. به بیان ِدیگر، بدون ِ وجود ِپیش زمینه های مادی تولیدی دریک دوران مشخص ، هیچ انقلاب ِ دوران سازی اتفاق نمی افتد. در دوران ِ ما این انقلاب ِ دوران ساز زمانی اتفاق می افتدکه همستیزی ِکار ِاجتماعی ومالکییت ِ خصوصی به مرحله ی آنتاگونیستی رسیده وخود ِ ساز و کارها ی اجتماعی اقتصادی و سیاسی ِ جامعه انقلاب را به مثابه تنها راه ِ گذار از وضعییت و مرحله ی موجود به مرحله و وضعییت ِ اجتماعی اقتصادی و سیاسی ِ عالی تر ضرورت داده باشد. این آنتاگونیسم نه به معنای دشمنی ِ کارگر و سرمایه دار است و نه به معنی ِ خصومت ِ یک حزب یا دار و دسته با نظام ِ سرمایه داری. چراکه اولن کارگر و سرمایه دار از همان آغازگاه ِ نظام ِ سرمایه داری به لحاظ ِ تاریخی و طبقاتی اختلاف ِ منافع دارند اما همستیزی ِ کار و سرمایه تا به درجه ای نرسیده باشد که جهش از نظام به نظام را اقتضا نماید انقلاب در دستور ِ کار ِ جامعه و طبقه ی کارگر قرار نخواهد گرفت، وثانین خصلت ِ تاریخی- دورانی ِ این همستیزی چنان است که هیچگاه با دخالت ِ فرقه ها و دار و دسته های قدرت طلب ِ خارج ازساز و کارهای طبقاتی ِ جامعه که نقش و جایگاهی در همستیزی ِ دیالکتیکی طبقاتی ندارند نه تنها به شیوه ی انقلابی حل و رفع نخواهد شد بلکه همین دخالت و کسب ِ قدرت ِ غیر ِ طبقاتی ِ ِ فرقه سالارانه به مانعی تاریخی بر سر ِ راه ِ انقلاب ِ پرولتاریایی- سوسیالیستی تبدیل خواهد شد.

انقلاب مقدم برآنکه هدف اش تغییر ِحکومت و کسب ِ قدرت ِ سیاسی باشد، هدف اش تکامل دادن ِ نظام و فرابرد ِقانون مندانه ی آن به مرحله ی عالی تری از نظام ودوران ِ تاریخی اجتماعی است. به بیان ِ دیگر ، کسب ِ قدرت ِ سیاسی اگر هدف اش گذار ِ تکاملی ِ یک جامعه ی مشخص به مرحله ای عالی تری از مالکییت بر ابزار ِ تولید و همزمان با آن تغییر ِ فوری ِ مناسبات ِ تولیدی توزیعی ِ سوسیالیستی شده نباشد، انقلاب نیست بلکه یک جابه جایی ِ صوری و کودتایی یا شبه ِ کودتایی و درواقع نوعی راهزنی برای تصاحب ِ مالکییت بر حاکمییت و بر ابزار ِ تولید و گروگان گیری ِ طبقات ِ اجتماعی است.

انقلاب در مفهوم ِ دیالکتیکی ِ آن هم «شر» ِ تاریخ است و هم « خیر» ِ تاریخ.( دیالکتیک ِ نفی و اثبات ).« شر» است، چون یک نظام و دوران ِتاریخی را به ضرورت ِ گذار ِ تکاملی برمی اندازد، وخیر است چون یک نظام و دوران ِعالی تر وتکامل یافته تر را به ضرورت ِ تاریخ جایگزین ِ آن می سازد. در این گذار ِ دیالکتیکی تکاملی ِ نفی و اثبات، انسان در وحدت ِ نوعی ِ همبسته اش سازنده و تکامل دهنده ی تاریخ ِ خویش است. به عبارت ِ دیگر، این انسان ِ تاریخی است که تاریخ ِ انسانی را آنگونه که هستی ِ اجتماعی و شرایط ِ مادی تولیدی و نحوه ی مالکییت بر وسایل ِ تولید ایجاب می نماید می سازد و آن را هدف مندانه و قانون مندانه به پیش می برد. در این راستا، هم رشد وتکامل ِ ابزار تولید و نیروهای مولد و ازجمله خود انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز، و هم نوع و چگونگی ِ لغو یا کسب ِ مالکییت بر ابزار ِ تولید است که بیانگر ِ شر و خیر ِ انقلاب ِ دگرگون ساز ِ مناسبات ِ انسان هاست. انقلاب را از این رو، نه در مفهوم ِ رایج و عامیانه و اراده گرایانه ی نخواستن ِ پایینی ها و نتوانستن ِ بالایی ها، بلکه در مفهوم ِ ماتریالیستی دیالکتیکی و تکامل گرایانه ای که هم در بر دارنده ی « شر» ِ تاریخی و هم « خیر» ِ تاریخی است باید دید و ارزیابی نمود. به طوری که می توان با در نظرداشت ِ این قانون ِ دیالکتیکی گفت که: شر یا نفی ِ انقلابی گسست از پیشین ِ تاریخ سپری شده است، و خیر یا اثبات ِ انقلابی پیوست به پسین ِ نوین ِ تاریخی با حفظ ِ تمام ِ دستآوردها و عناصر و عامل های مفید ِ نظام ِ پیشین که باید در خدمت ِ تکامل ِ جامعه ی انسانی در کلییت و وحدت ِ نوعی – تاریخی اش قرارگیرند.

بنا براین، هر رویدادی که اولن فاعل( سوژه ی) فعلییت اش طبقه ی کارگر به عنوان ِ کارگزار ِ موقت ِ تاریخ در یک برهه ی گذرا، و ثانیین هدف ِ در چشم انداز ِ کوتاه زمان و فوری اش برانداختن ِ هرگونه مالکییت بر وسایل ِ تولید و دولت و حاکمیت نباشد، و بلکه برعکس هم جایگاه ِ طبقه را غصب و اشغال کند و هم مالکییت بر حاکمییت و بر وسایل ِ تولید را به نام ِ یک دارو دسته مادام عمری نماید نه تنها انقلاب نیست بلکه ضد ِ انقلاب، و آنچنان که تجربه نشان داده عملی جز ایجاد ِ مانع و سد بستن جلوی ِ حرکت ِ تکاملی ِ جامعه ی انسانی و تاریخ نیست. این نوع انقلاب فقط شر ِ تاریخ و عامل ِ باز دارنده ی انقلاب ِ واقعی و تکامل ِ اجتماعی است. یعنی دقیقن از آن نوع انقلاب هایی که ازصد و اندی سال ِ قبل در بسیاری جامعه ها شاهد بوده ایم و نمونه ی هم اکنون موجودش را که نمونه ی عینی و اثباتی ِشر ِ تاریخ است درایران باعنوان ِ«جمهوری اسلامی » داریم و تجربه می کنیم. با این توضیح که شرارت ِ تاریخی به ویژه در این دوران همان گانگستریسم ِ سیاسی و تروریسم ِ دولتی است که در عین ِ حال خصلت نمای ایدئولوژی ِ واپسگرای ِ پدرشاهی و خدایگان بنده گی است که امروزه در حاکمییت های استبدادی نظیر ِ رژیم ِ اسلامی به مانع ِ اصلی ِتکامل ِ جامعه ی انسانی و تاریخ تبدیل شده است.