عصر نو
www.asre-nou.net

فاجعه در هند، فروپاشی اخلاقی در آمریکا


Sun 9 05 2021

رقیه دانشگری

new/faran-01.jpg
بنا به داده های رسمی ، کشتار کرونای جهش یافته در هندوستان به بالای چهار هزار نفر در روز رسیده است . اطراف رود گَنگ و دیگر نقاط جسد سوزی در اغلب شهرهای هند مملو از اجساد سوخته و نیمه سوخته است.

در همین روزهای فاجعه بار در آن کشور، مقامات دولتی آمریکا اعلام کرده اند که از واگذاری امتیاز تولید واکسن به کشورهای دیگر خودداری می کنند. آن ها واکسن های تولید شده را نیز در انحصار خود نگه داشته اند و در گسترش فاجعه بر جغرافیای جهان سهم گرفته اند. این واقعیت یکی از نشانه های بزرگ فروپاشی اخلاقی در میان صاحبان قدرت سیاسی و کنسرن های بزرگ داروسازی در آمریکا است.

قابل تأکید است که هند و آمریکا هر دو پیرو نظم جهانی سرمایه داری هستند. هر دو عنوان صاحبان «بزرگ ترین دموکراسی های جهان » را یدک می کشند. اما در هر دو کشور، ویروس کرونا بیشترین قربانی را از میان فقرا گرفته است. وضع در دیگر کشورهای بزرگ سرمایه داری نیز مانند انگلستان و آلمان...تفاوت چندانی نداشته است.

این در حالی است که چین به عنوان نخستین کشور ابتلا یافته به این ویروس ، دارد با آن وداع می کند. کوبا و ویتنام دامنه ی بیماری را از همان ابتدا در حداقل نگهداشته و دولت های مربوطه توانسته اند کشورشان را از شّر این بحران طبیعی نجات دهند. اگر جز این بود ، رسانه های غربی در افشای ابعاد مرگ و میر در این کشورها که رقبای نظام اقتصادی و سیاسی خود می شناسند، گوش فلک را کر کرده بودند. اگر ادعای غرب در بسته بودن فضای خبررسانی در این کشورها را نیز بپذیریم ، باید گفت که با حضور هزاران کارشناس و سرمایه گذار و مُدرّس و دانش پژوه غربی در چین و رفت و آمد تفریحی گروه هایی از جهانگردان و مسافران غرب به کوبا و ویتنام و کشورهای مشابه ، پیشگیری از انتقال اخبار نامیسر است. تا کنون این گروه های انسانی نیز خبری دال بر ادامه ی فاجعه ی کرونا در آن کشورها را گزارش نکرده اند.

شاید همه گیری بیماری کووید ۱۹ و شیوه ی متفاوت مقابله با آن در کشورهایی با نظام های مختلف کشورداری مبتنی بر سیستم های اقتصادی – سیاسی متفاوت ، بشریت را در مقابل این پرسش قرار می دهد که علت این تفاوت در چیست ؟ ناکارایی نظام سرمایه داری در غلبه بر ویروس کرونا چه دلایلی دارد؟ رقابت سود جویانه ی سرمایه گذاران بخش بهداشت و درمان تا چه اندازه در ادامه ی کشتار یک بیماری دخیل است ؟ آیا نظام مدافع چنین رقابت های غیرانسانی و با چنین کارنامه ی سیاهی در عصر تکنولوژی مدرن قابل دفاع است؟