گزارش یادمان کشتار۶۷

سی خرداد شصت را باید نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران دانست. سی خرداد کودتای رژیم اسلامی علیه مردمی بود که رویای ازادی و برابری در سر داشتند در این روز با تقسیم نیروهای سیاسی موجود در جامعه الویت های کشتار را تعیین کر.د پیکار کومه له اقلیت و مجاهدین و ...
اگر چه از همان روزهای اول انقلاب با حمله به کردستان و ترکمن صحرا و انقلاب به اصطلاح فرهنگی پاکسازی دانشگاه ها از نیروهای مترقی سرکوب را اغاز کرده بود، مقاومت زندانیان در دهه شست و شکل گرفتن صفی از نیروهای مترقی در زندان ها از یک طرف و شکست سیاسی و ایدولوژیکی رژیم و جنگ با عراق رژم حاکم را بر ان داشت تا انتقامش را از زندانیانی بگیرد. که می دانست با مقاومتشان به انان نه می گویند. در یک حکم جنایت کارانه در تابستان شصت و هفت ایت اله خمینی حکم قتل عام زندانیانی را داد که در بند بوده و از قبل احکامی برایشان صادر شده بود و یا مد تها از مهلت آزادی شان گذشته بود و به اصطلاح ملی کشی می کردند.
در مدت چند هفته گفته می شود بین پنج هزار تا بیست هزار نفر در دادگاه های فرمایشی و دو سه دقیقه ای با سوالاتی چون مسلمانی نماز می خوانی جمهوری اسلامی را قبول داری و ... دوباره محاکمه به دار اویخته یا تیرباران شدند.
این کشتار به لحاظ شکل و تعداد در تاریخ معاصر ایران و جهان بی سابقه بوده و به گفته ی سازمان عفوبین المللی در ردیف نسل کشی و جنایت علیه بشریت ارزیابی گردیده است.
خاوران و خاوران ها محصول ان دوران اند که باید ان را دوران وحشت نامید برای نسلی که از انقلاب پنجاه و هفت بر امده است، ارامگاه به خون خفته گانی است که صحنه های عظیمی از مقاومت و فداکاری بر علیه ارتجاع را خلق کرده اند
خاوران پلی است میان نسل پنجاه و هفت به نسل امروز. خاوران حافظه تاریخی ماست که روزی باید قفل اسرار ان گشوده شود و برای این که ان چه بر ما رفت فراموش نشود و برای ان که حافظه جمعی مان را با نگاهی رو به اینده زنده نگه داریم.

در آستانه شصتمین سالگرد اعلامیه حقوق بشر، یادمان کشتار دهه شست و بیستمین سالگرد شصت وقتل عام زندانیان سیاسی در تابستان شصت و هفت، بر نامه ای سه روزه تدارک دیده شده بود که به شهادت بسیاری از شرکت کنندگان تا به حال برنامه ای نداشته ایم که به این جامعی نظم و ترتیب در فضای آغشته از حس هم دردی و تحمل یک دیگر.
بازماندگان جان باختگانی از افق های فکری متفاوت که همسر یا فرزندی را از دست داده بودند، بچه های این جان باختگان که بعضی در زندان های جمهوری اسلامی به دنیا امده بودند، زخم عمیقی را که بر جان و روان آنان وارد امده بود، با دیگران در میان گذاشتند.
هم گویندگان و هم شنوندگان با هم گریستیم.
ولی گوئی یک گروه درمانی بود که همه به ان نیاز داشتیم.
در اولین شب بازگشایی سمینار صدای دلپذیر شیرین مهربد، نمایشی تکان دهنده به کارگردانی حسین افصحی و بازیگری عزیزانی از شهر خودمان رقص های زیبای گروه خورشید خانوم که بدین منظور تدارک دیده شده بود
هنر نمائی گروه لولی از برلین با صدای شیوای گلرخ جهان گیری و اشعار پر بار سعید یوسف، شبی یادماندنی را در اذهان بیش از چهار صد و پنجاه نفر ایرانی و غیر ایرانی زنده داشتند.
در طول سمینار نمایشگاهی از آثار هنری آفریده شده در دوران زندان هنرمندانی چون سودابه اردوان و شهره کیا به مدت ده روز در یکی از گالری های زیبای مونترآل بر گزار و توجه بسیاری را جلب کرده بود.
نمایش ویدئوی خاوران ساخته حسن پویا و فیلم مسعود رئوف درختی که بخاطر می اورد با حضور مصاحبه شوندگان.
سخنرانانی چون پیام اخوان حقوق دان در دادگاه های بین المللی، -شهرزاد مجاب -فلیسیتا ترئو از مکزیک- بهرام قدیمی - رضا غفاری- ایرج مصداقی- شکوفه سخی، بآتریس ووگرانت رئیس بخش فرانسوی عفو بین المللی کانادا-
شاهدان عینی جان بدر برده از این فاجعه که همسران خود را هم از دست داده بودند چون محبوبه ستاره و سودابه،
فرزندان این قربانیان که پدر یا مادر را از دست داده اند دو نفر از آنان در زندان متولد شده اند،سعید-آنتی گون و زری
از یکدیگر آموختیم.
شما م یتوانیدروی سایت کمیته بر گزاری برنامه ها را مفصلا پیگیری نمائید.
اما از این سه روز با هم بودن چه آموختیم.
فرصتی گرانبها بود تا توانائی های خود وآن دیگری را کشف کنیم.
تا با ایجاد جو اعتماد متقابل و همکاری تحمل دگر اندیشی را تمرین کنیم
دیوار های جدائی را که دشمنان به شکل مصنوئی در میان ما ساخته اند بشکنیم تا تا پی بریم که هرکس بر حسب توان و میزان تعهد به آرمانش از خود مایه می گذارد،
از یک نگاه از یک لبخند از یک دست مریزاد با آغوش باز استقبال کنیم.
تا سرمایه اجتماعی، این ماده لازم برای پیوندمان به یکدیگررا که در رژیم گذشته و حال از ما دریغ داشته شده، تقویت کنیم
تا در یابیم که شانس زندگی در سرزمینی را داریم که این همه تجربه را با آغوش باز استقبال میکند. بدانیم که یک یک ما خصوصا در تبعید نهال های زخم خورده ای هستیم که از ریشه جدا شده و کسی چه می داند تا جوانه زدن در دشت کنونی خشک یا بارور می شویم.
تا بیاموزیم با نسل جوانمان چگونه بگوئیم آنان به ما یادآور شدند که خشونت نوع وحشیانه جنایت است و فرهنگ سازی در بستر جامعه هر قدر هم زمان بخواهد تنها راه است. چون با آمدن و رفتن رژیم ها تغییری در اصل قضیه نخواهد کرد.
سمبل های آنان نلسون مندلا ها و گاندی ها هستند.
از دیگر آموزه های این چند روز نقش پر اهمیت هنر در تغیرات اجتما عی بود.
در قطعنامه پایانی این تجربه آمده است
با هم برای آزادی همه زندانیان سیاسی از هر گروه و دسته ای بکوشیم. همصدا برای لغو شکنجه -کشتار کودکان
- -
سنگسار و لغو حکم اعدام تلاش کنیم
درمبارزات ضد جنگ فعالانه شرکت نمائیم

در پایان باید علاوه بر تشکر از گروه رقص خورشید خانوم آقای حسین افصحی و با زیگران تاتر از هنر مندان و سخنرانانی که رنج سفر را بر خود هموار کرده بودند،
همچنین ازآنانی که با کمک های مالی بیدریغ شان بر گزاری این یادمان را میسر ساختند و دوستانی که در این روزها همه جانبه ما را یاری رسانیدند صمیمانه سپاسگزاری کنیم
فراموش نکنیم که این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود