تمامیت خواه نباشیم و همه چیز را به یکباره نخواهیم. اگر می توانیم بر این تجسد شیطانی ریگی هرچند کوچک بپرانیم، آن را از خود و دیگران دریغ نکنیم. امروز آن کس که مچ بندی کوچک بر دست می بندد، کسی که ندای آزادی خواهی سر می دهد، آن کس که پرچمی می افرازد، فردی که قلم به رسوایی سیاهی ها می چرخاند، کسی که خود را سد و مانع دیگران در مقابل هجوم چماق و اسلحه می سازد و حتی آن کس که درب منزلگاه خود را به روی بی پناهان می گشاید و قطره ای آب نثار حنجره های تشنه شان می کند، همه و همه قهرمانند. | |
قهرمان پروری مرام مردم ضعیف و دون همت است. شیوه ی آنانی است که خود را حقیر می شمرند و توانایی هایشان را نادیده می انگارند. کسانی که ناتوان از چاره اندیشی اند. به همین روی همواره نگاه هایشان رو به آسمان است تا در لایتناهی آن چشمان خود را به روی دردهای زمینی شان ببندند. پیوسته چشم به افق می دوزند تا مشکلات پیش پای را در امتداد بی پایان آن به دست فراموشی بسپارند. چه فرقی می کند که قهرمان مان را در باورهای مذهبی مان بجوییم یا در اساطیر ملی مان جستجو کنیم؟ حاصل هر دو نشئگی کاذبی خواهد بود که توان برخاستن و جنبیدن را از ما خواهد گرفت.
آیا تاکنون اندیشیده ایم که چرا دلخوش به آمدن امام زمان بودیم؟ و اینکه چرا آن را زمان نامیدیم؟ و این که اگر در عصر و زمان ما حضور دارد، چرا تاکنون در مقابل این همه بی عدالتی ها ساکت و راکد مانده؟ چرا هیچ گاه به این نیندیشیده ایم که تنها کسی که در تمام لحظات زندگی مان حاضر و ناظر است، خود ماییم؟ و امام زمان هرکس انسانیت نهفته در وجود اوست که می تواند منشاء تمام زیبایی ها باشد؟ چرا هیچ وقت به خود نمی گوییم که بزرگترین افتخار سرزمین مان، کوروش، همانی بود که در میان مردم پروریده بود و آنچه می گفت و می کرد، ندا و صدای آزاداندیشی و عدالت خواهی همه ی «ایرانیان» بود؟
به دنبال قهرمان نگردیم و خود را سایه ی حضور دیگری نسازیم که دیدیم و دیدید آنهایی که داعیه ی ولایت داشتند، همان هایی که از عدالت سخن می گفتند، خدا را به زمین کشاندند و به مسلخ گاه انسانیت نداشته شان بردند!
تمامیت خواه نباشیم و همه چیز را به یکباره نخواهیم. اگر می توانیم بر این تجسد شیطانی ریگی هرچند کوچک بپرانیم، آن را از خود و دیگران دریغ نکنیم. امروز آن کس که مچ بندی کوچک بر دست می بندد، کسی که ندای آزادی خواهی سر می دهد، آن کس که پرچمی می افرازد، فردی که قلم به رسوایی سیاهی ها می چرخاند، کسی که خود را سد و مانع دیگران در مقابل هجوم چماق و اسلحه می سازد و حتی آن کس که درب منزلگاه خود را به روی بی پناهان می گشاید و قطره ای آب نثار حنجره های تشنه شان می کند، همه و همه قهرمانند.
پس هم نوعان مان را تنها نگذاریم. اگر تنها یک بار می باید همرنگ با جماعت شد، اکنون زمان آن است. همرنگ و همگام با جنبش آزادی خواهانه و عدالت طلبانه هم وطنانمان شویم.
دست به دست هم دهیم
میهن خود کنیم آزاد
دل به مهر هم بندیم
جان فدای هم سازیم
حمید آراد
۱۹ شهریور ۱۳۸۸
www.chekkeh.com
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
