با تاسف بسیارآگاه شدیم که ابوالحسن بنی صدر، نخستین رییس جمهور ایران، در تبعید چشم از جهان فروبست.
آقای بنی صدر که خیزش انقلابی سال های 56 و 57 را در راستای آرمان های اسلامی و ملی خود می دید به پشتیبانی از این جنبش و آیت الله خمینی -بعنوان رهبری که دست های آشکار و پنهان، او را در عمل سوار بر موج جنبش توده ها کردند- برخاست. اما پایبندی او به اندیشه های دکتر مصدق وحقوق ملی مردم ایران منجر به رویارویی زودهنگام او و باند طرفداران ولایت فقیه شد. تلاش های او برای دفاع از آزادی مطبوعات، مخالفت با یکه تازی های ولایت فقیه و ایجاد ائتلاف هایی برای دفاع از آزادی های سیاسی خارچشم دین سالاران و ملایان بود. این درگیری ها سرانجام به کودتای خرداد 1360، برکنار کردن آقای بنی صدر از ریاست جمهوری و مهاجرت اوبه خارج از کشور انجامید. ابوالحسن بنی صدر در تمام دوران فعالیت خود در مهاجرت از مبارزه با نظام ولایت فقیه، برای استقلال ایران و آزادی و دمکراسی و سکولاریسم دست برنداشت. اینجا گفتگو بر سر ارزیابی فعالیت ها و اشتباهات سیاسی آقای بنی صدر نیست؛ چرا که کدام نیروی سیاسی دمکراتیک ایرانی را می توان برشمرد که در جریان و پس از انقلاب اسلامی دچار اشتباهات سیاسی – حتی بسیار سنگین - نشده باشد. مهم اما آن است که آقای بنی صدر حاضر به چشم پوشی از اصول اندیشگی خود در برابر بارگاه ولایت فقیه و یا تن دادن به همکاری های استقلال شکنانه پس از کودتای 1360 نشد.
ابوالحسن بنی صدر در سال 1397 در سندی با عنوان «حقوق پنج گانه» بیان نامه سیاسی و نظری خود را منتشر ساخت که در آن بر پیمانش با مردم ایران در زمینه پایبندی به اصولی همچون استقلال، آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی و سکولاریسم پای فشرد.
ما درگذشت او را به خانواده ودوستان و همرزمانش و جامعه سیاسی ایران تسلیت می گوییم.
یادش گرامی باد!
گروه نویسندگان نگرش
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
