روز پنج شنبه 11 دسامبر 2008، مراسم خاکسپاری و یادمان عزیزمان سیمین درویش پور با حضور جمع گسترده ای از بازماندگان، نزدیکان و دوستدارانش و هم چنین تعدادی از شخصیت های سیاسی و فرهنگی ایرانی برگزار شد. مراسم خاکسپاری به گونه ای کاملا سکولار در آرامگاه Silverdal kappel در استکهلم، با پخش چند قطعه موسیقی سوئدی و ایرانی، معرفی زندگی نامه سیمین درویش پور و تلاش هایش در راه آزادی و عدالت، خواندن اشعاری از تئودوراکیس و قطعه شعری از شاعر گمنام انگلیسی با نام "بر مزار من گریه نکنید" و خواندن متن "آخرین وداع" از فرزندش برگزار گردید.
در مراسم یادمان در هوسبی ترف نیز پیام های همدردی از ایران، اروپا، آمریکا، استرالیا، کانادا از سوی بهرام رحمانی و نسرین بازخوانی شد. فیلمی از یاد واره های سیمین درویش پور نشان داده شد و زندگی نامه اش خوانده شد. اشعار و یادمان هایی از علی آئینه، عباس سماکار، حمید حمیدی، غریب آشنا، امیر کیا، میرزا آقا عسگری- مانی، مجید نفیسی توسط خود ایشان و یا مجریان مراسم قرائت شد. بهرام رحمانی، نادر شکیبا، فرزین ایران فر، منصور اکبری، منوچهر و چند تن دیگر از نزدیکان جنبه های گوناگون زندگی او سخن گفتند.
پایان بخش مراسم یادمان خواندن پیام های همدردی بود که از کشورهای گوناگون ارسال شده بود. مهرداد درویش پور نیز در سخنان خود از همدردی ها و شرکت حضار در هر دو مراسم سپاسگزاری کرد.
***
آخرین وداع
مرگ قدیمی ترین همزاد آدمی است که رازآلود بر هستی اش سایه گسترده است. آوازه خوان فراق جاودان و تهمتنی پر زور است که پشت همه را بر خاک می کوبد و استیصال آدمی را در ناتوانی اش در چیرگی بر مرگ به رخ می کشد. یعنی براستی این همه خواهش و کوشش برای ماندن و جاودانگی، تنها با قهقهه و بی اعتنایی بی رحمانه مرگ نقش بر آب می گردد؟ آیا تمام حسرت آدمی، ناشی از آگاهی اش از حقارتش در برابر فرجام هستی است؟ برای آنان که نظر به آسمان ندوخته اند راهی جز افسون زدایی از مرگ، همزیستی با آن و کوشش برای دنیوی ساختن وداع آخرین وجود ندارد. یادواره ها، خاطره ها و آن چه آدمی از خود بر جای می گذارد، وجود پس از مرگ را معنا می بخشد. وجودی که هرچند فاقد حیات است اما با ردپا ی خود حضورش را به رخ می کشد.
شاید وقت آن فرا رسیده است که به پاس هماورد طلبی ها عزیز از دست رفته امان سیمین درویش پور علیه رنج های زندگی، به پاس پیکار و حرمتش برای آزاد زیستن، به پاس مهر ورزی ها و چشم مراقبش برای دیگری که از او مادری برای همگان ساخته بود، به پاس خرسند و سربلند زیستنش در واپسین دهه های زندگی، وداع جاودان با او را با اشک شوق و رضایت خاطر همراه سازیم.
مهرداد درویش پور، 11 دسامبر 2008
***
سپاسگزاری
زمین بستری دیگر گشود تا مادر سیمین درویش پور
در کامِ بسترش بیآساید
ما در بستر ِ زمان در سُوگ نشسته و سُوگزار شدیم
اندی پس از درگذشت ِ مادر،
آبشاری از مهربانی بر پیکر و نگاره هایش افشانده شد
که ژرفای نشان ِ نشانه های را نمی توانیم پاسُخ گوییم
بدینسان: سپاس و ستایش از همه بستگان، دوستان، یاران، رسانه های گروهی، سایت ها، احزاب، نهادها و انجمن ها و شخصیت های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و دانشگاهی که با پیام های خود و یا حضور در آیین های خاکسپاری و یادمان، ما را یاری داده اند، را داریم.
همچنین با سپاس بیکران از خواهرزاده های سیمین درویش پور که همراه با دیگر نزدیکان و خویشاوندانش همزمان مراسم یادبودی برای مادر سیمین در ایران برگزار کردند.
رکسانا و مهرداد درویش پور
21 دسامبر 2008
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
